Πας μια εκδρομή για 3 μέρες που καταλήγουν να γίνουν 5. Είσαι χαρούμενος που οι διακοπές σου πήραν παράταση, ακόμα και αν ο λόγος ήταν πως έπρεπε να επισκεφτείς τον γιατρό. Έμεινες σε ένα όμορφο μέρος που για να κάνεις μπάνιο αρκούσε να ανοίξεις τον θερμοσίφωνα και να μπεις κάτω από την ντουζιέρα, έτρωγες πολύ νόστιμο φαγητό που το συνόδευες με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και μετά επιδόρπιο, γέλασες με τον σερβιτόρο που σου κατέστρεψε την ‘’τούρτα’’ έκπληξη της φίλης σου όταν ήρθε στο τραπέζι σας για να ρωτήσει αν μπορεί να ανάψει το κερί αφού την φέρει, πήγες για καφέ, τα απογεύματα ανέβαινες στην ταράτσα και απολάμβανες την θέα καπνίζοντας και βλέποντας τον ουρανό και όχι το ταβάνι της τουαλέτας, είδες ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα σε μια λίμνη που εσύ την ‘’βάφτισες’’ θάλασσα γιατί έτσι την προτιμούσες, γιατί σου έχει λείψει απεριόριστα, το βράδυ καθόσουν στο μπαλκόνι και παρατηρούσες τους περαστικούς ενώ συγχρόνως μπορούσες να χρησιμοποιείς το ιντερνέτ στον υπολογιστή σου και να μιλάς με όλους αυτούς που αγαπάς και δεν έχεις, χωρίς να χάνεις το σήμα ανά 5 λεπτά, ψώνισες πράγματα που χρειαζόσουν για το ‘’σπίτι’’, πήρες το ματάτου, θύμωσες με τον οδηγό που ενώ έβλεπε ότι δεν υπάρχει χώρος για άλλον επιβάτη δεν έδινε σημασία.Το αποτέλεσμα ήταν να είσαι φορτωμένη με πράγματα και να μην μπορείς να κουνήσεις ούτε το χέρι σου, ενώ το στομάχι σου παραπονιόταν ολοένα και περισσότερο αφού ήταν αδύνατον να πιάσεις ένα zantac από την τσάντα σου.
Τελικά έφτασες ‘’σπίτι’’. Δεν είχες κουράγιο ούτε να περπατήσεις αλλά πρώτα έπρεπε να τακτοποιήσεις τα πράγματα σου. Ήθελες πολύ να κατέβεις κάτω στα παιδιά αλλά το ανέβαλες μέχρι την ώρα του φαγητού ελπίζοντας ότι θα νιώθεις καλύτερα.
Η ώρα του φαγητού έφτασε δεν ένιωθες πολύ καλύτερα αλλά έπρεπε να κατέβεις. Τα παιδιά είχαν ήδη κάτσει στο τραπέζι. Στην ώρα του φαγητού δεν συνηθίζεται να μιλάτε έτσι πήγαινες απλά προς τα έξω για να πλύνεις τα χέρια σου και να κάτσεις και εσύ στο τραπέζι, όταν κάποια χεράκια εμφανίστηκαν ψάχνοντας το δικό σου για να σε χαιρετήσουν. Μετά βγήκες έξω και ξαφνικά γέμισε η αγκαλιά σου, σε ρώταγαν πως είσαι, αν πονάς, πως περάσατε. Ξαφνικά ήρθε η Joy, σου τράβηξε το κεφάλι για να σε φτάνει και πήρες το πρώτο σου φιλί. Απόρησες γιατί μέχρι εκείνη την στιγμή μόνο έδινες και μάλιστα σε κοίταζαν περίεργα.Πάντα όμως χαμογελούσαν μετά. Αυτή την φορά χαμογέλασες εσύ. Στο τέλος ήρθαν ο Osica και ο David σε πήραν αγκαλιά και σου είπαν ότι πραγματικά τους έλειψες πάρα πολύ. Το στομάχι σου πια είχε σταματήσει να πονάει και ούτε θυμόσουν τον οδηγό του ματάτου.Ήταν η στιγμή που ένιωσες πως δεν θες να ξαναφύγεις και σιγουρεύτηκες ότι είσαι ακριβώς εδώ που πρέπει να είσαι. Η στιγμή που σε έπιασαν τύψεις που είχες περάσει καλά και που χάρηκες όταν έμαθες πως θα έπρεπε να κάτσεις 2 μέρες παραπάνω. Ήταν τότε που σκέφτηκες ότι σε 4 μήνες εσύ θα επιστρέψεις στην ζωή σου, θα έχεις καλό φαγητό, σπίτι, τους δικούς ανθρώπους και αυτά τα παιδιά λογικά δεν θα τα ξαναδείς ποτέ. Θα είναι απλά έξι μήνες από την ζωή σου στην ζωή τους. Ήταν τότε που άρχισαν ήδη να σου λείπουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου