Περιπέτεια στην Κένυα Νο 1276
Η χθεσινή μου μέρα ξεκίνησε στις 6.00 το πρωί. 7 ήθελα να είμαι στο Matatu για Kisumu. Ξύπνησα με κέφι και ετοιμάστηκα να κατέβω στο άλλο δωμάτιο για να πάρω τον φορτιστή του κινητού που φυσικά το προηγούμενο βράδυ είχα ξεχάσει. Ο φορτιστής όμως δεν ήταν εκεί. Ήταν μέσα στην τσάντα που ήδη είχα μαζί μου. Ήταν εκεί από την προηγούμενη φορά που είχαμε πάει Kisumu. Η τσάντα ήταν μεγάλη, ο φορτιστής μικρός και εγώ απρόσεκτη. Ετσί καλά να πάθω σκέφτηκα για τα 15 λεπτά από την ζωή μου που έχασα άδικα και χαμογέλασα. Σε καμία περίπτωση άλλωστε δεν πρέπει να ξεκινάμε την μέρα μας με γκρίνια γιατί σίγουρα δεν θα τελειώσει καλά. Κατόπιν εορτής βέβαια μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτά είναι μπούρδες. Το πρωινό μου χαμόγελο καθόλου δεν εκτιμήθηκε!
Κατέβηκα στον δρόμο και περίμενα το Matatu. Προς την αντίθετη κατεύθυνση είχαν περάσει 4 Matatu, προς την κατεύθυνση όμως που ήθελα εγώ φυσικά κανένα. Κάπως έτσι πέρασε μισή ώρα και το χαμόγελο είχε αρχίσει να ξεθωριάζει αλλά όχι να σβήνει. Το πάλευα! Το Matatu επιτέλους ήρθε. Είχε θέση πίσω πίσω δίπλα στο παράθυρο και ένιωσα πως αποζημιώθηκα για την μισή ωρα που περίμενα. Εννοείτε φυσικά πως καθόμουν τόσο στριμωγμένη που δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε τα χέρια μου. Αλλά τουλάχιστον είπαμε, ήμουν στο παράθυρο. Αν δεν χωράει το χέρι μέσα στο Matatu έχεις πάντα την δυνατότητα να το βγάλεις έξω από το παράθυρο. Όπως επίσης και το κεφάλι, σε περίπτωση που κάποιος έχει τσακωθεί με το σαπούνι και τυχαίνει να είναι αυτός που ο μισός κάθεται πάνω σου γιατί δεν χωράει. Όχι, ο άνθρωπος δεν είναι χοντρός, μόνο αποσμητικό δεν χρησιμοποιεί. Απλά καθόμαστε σε θέση για 1 άτομο, 2. Έτσι όμως είναι τα Matatu. Σου προσφέρουν πάντα ΄΄ασφαλές και άνετο΄΄ ταξίδι!! Μετά από 2 ώρες φτάσαμε στο Kisii. Εκεί είναι το μέρος που αλλάζουμε Matatu. Τι φανταστηκατε? Ότι μας περιμένει εκεί άλλο λεωφορείο, επιβιβαζόμαστε και συνεχίζουμε το ξεκουραστο ταξίδι μας??? Χαχαχαχαχαχα! Ε, όχι βέβαια. Είκοσι λεπτά περίμενα έξω από το Matatu να κάνει δημόσιες σχέσεις ο οδηγός με τους συναδέλφους. Κατόπιν επιτέλους ένας άνθρωπος μου έδειξε το Matatu που θα συνέχιζα το ταξίδι μου. Τότε ήρθε ένας άλλος όμως και διέκρινα μια ένταση στην συζήτηση την οποία όμως δεν μπορούσα να καταλάβω καθότι τα σουαχίλι μου δεν το επιτρέπουν. Τελικα κατάλαβα ότι προσπαθούσαν να αποφασίσουν ποιος θα έχει την τιμή να πάρει την Mzungu στο Matatu του. Βρισκόμουν ήδη στο Kisii 45 λεπτά. 45 + 15 λεπτα το πρωι = 1 ωρα χαμένη άδικα από την ζωή μου. Αυτό σκεφτόμουν όσο οι οδηγοί προσπαθούσαν να αποφασίσουν και ό ήλιος έκαιγε το κεφάλι μου. Έτσι είπα να πιάσω τα μαλλιά μου. Παίρνω το κοκαλάκι στα χέρια μου και ακούγεται η εξης μαγική φράση ΄΄ Άσε με να σε βοηθήσω!!΄΄ Η ταλαιπωρημένη Mzungu ( εγω είμαι αυτή) γυρνάω το κεφάλι μου απορημένη και βλέπω έναν νεαρό Κενυάτη. ΄΄Να βοηθήσεις? Σε τι?? Να πιάσω τα μαλλιά μου?΄΄ Ναι έλα να με βοηθήσεις και ύστερα μάθε μου να λεω και μα- μα. Αφού έπιασα τα μαλλιά μου ΜΟΝΗ ΜΟΥ και θέλω συγχαρητηρία εδώ που τα κατάφερα, ο νεαρός κατάλαβε ότι έχει μπροστά του την γυναίκα της ζωής του (ναι ναι και αυτή εγώ είμαι). Έτσι μου είπε ότι με αγαπάει. Αγαπιέμαι εύκολα μάλλον. Χρειάζονται 3 λεπτά! Έδειξα το ΄΄σωτήριο΄΄ δακτυλίδι και εξήγησα πως είμαι ερωτευμένη και παντρεμένη. Στην συνέχεια ήθελε να μάθει για την αγάπη μου. Ήταν προφανώς μια παράφραση του ΄΄και τι παραπάνω έχει αυτός από εμένα? ΄΄. Ικανοποιήσα την περιέργεια του γιατι είμαι καλός άνθρωπος και του εξήγησα ότι είναι ο πιο όμορφος και ο πιο έξυπνος άντρας του κόσμου. Με κόιταξε με βλέμμα χαμένης αγελάδας – προφανώς δεν ήξερε τι θα πει έξυπνος- και έφυγε. Μετά έφυγα και εγώ αφού επιτέλους αποφάσισαν οι οδηγόι ποια θα είναι η τύχη μου και μπήκα στο επόμενο Matatu. Το ταξίδι με το δεύτερο Matatu ηταν σύντομο και χωρίς ευτράπελα. (Το στριμωξίδι είναι συνηθισμένη κατασταση). Για άγνωστο λόγο μετά από μισή ώρα αλλάξαμε και τρίτο Matatu. Δυστυχώς κάθησα εκεί που είναι η πόρτα. Από εκεί κρεμόντουσαν 3 μαντράχαλοι. Μεχρι τον λαιμό μέσα στο Matatu από εκεί και πάνω έξω. Ο ένας για κακή μου τύχη ήταν ο εισπράκτορας φυσικά και έπρεπε να βάλει και το κεφάλι του μέσα στο Matatu για να πληρωθεί από τους νέους επιβλατες. Φυσικά δεν χώραγε. Έτσι είχε πέσει σχεδόν πάνω μου προσπαθώντας να φτάσει τους επιβάτες στα πίσω καθίσματα λέγοντας μου βέβαια και ΄΄sorry΄΄ που μου έκοβε το οξυγόνο και εγώ έψαχνα να βρώ ένα μέρος να γυρίσω το κεφάλι μου, για να μην πεθάνω τόσο άδοξα από ασφυξία.
Κάποια στιγμή επίτελους έφτασα στον πολυπόθητο προορισμό μου. Η ώρα ήταν 12.45 βέβαια! 1,5 ώρα αργότερα από ότι υπολόγιζα να φτάσω δηλαδή. Πανικόβλητη ως συνήθως άρχισα να τρέχω για να προλάβω να ψωνίσω όλα αυτά που ήθελα και να είμαι πίσω προτού γίνει βράδυ για τα καλά.
Πρώτη στάση η αγορά πού ήταν κοντά. Ψώνισα -από όλους σχεδόν γιατί είμαι καλός άνθρωπος και δεν ήθελα να νιώσει κάποιος μειονεκτικά- και γέμισα την τσάντα μου η οποία έγινε ασήκωτη, είχα εκπληκτική συζήτηση με νεαρό Κενυάτη που δεν χρειάστηκε καν να του δείξω το δακτυλίδι και να πω ότι είμαι παντρεμένη, δεν μου είπε ότι με αγαπάει, δεν ζήτησε το τηλέφωνο μου και να φανταστείς ότι μιλάγαμε γύρω στην μισή ώρα - όχι δεν χάζευα περίμενα να μου φτιάξει κάτι που του είχα παραγγείλει-. Μου είπε όμως ότι οι Έλληνες είναι πολύ έξυπνοι άνθρωποι – είμαι ζωντανή διαφήμιση τελικά - , ότι όλα έχουν ξεκινήσει από την Ελλαδα και το ξέρει γιατι έχει διαβασει ιστορία και την βιβλο και τέλος συμφωνήσαμε ότι ο πρωθυπουργός μας είναι ηλίθιος. Τέλος είχε πολύ καλή ιδέα να γίνω εγω Πρωθυπουργός. Ψηφίστε με λοιπόν! Χειρότερα από τον Γιωργάκη αποκλείεται να τα κάνω! Κάναμε και ένα τσιγαράκι και έφυγα.
Στην συνέχεια πήγα στο Nakumat (το μεγαλύτερο σουπερ μάρκετ στην ανατολική αφρική). Ψώνισα και εκεί αλλά όπως είπαμε η τσάντα μου είχε γεμίσει έτσι ήρθε η σειρά να γεμίσουν και τα χέρια μου με σακούλες. Γέρνωντας μια δεξιά μια αριστερά, βγήκα από το σουπερ μάρκετ και πήρα ένα Tuk Tuk (τρικυκλο- ταξι) και μεταφέρθηκα στον παράδεισο της Κενυας ή αλλιώς Green Garden. Το μοναδικό εστιατόριο με φαγητό που θυμίζει πατρίδα. Η ώρα ήταν 15.30 και εγώ ήθελα το αργότερα 16.00 να έχω φύγει από το Kisumu, πράγμα φυσικά αδύνατον. Έτσι μου έδωσα παράταση μια ώρα αναγκαστικά καθότι νηστικό αρκούδι δεν χορεύει όπως λέει ο σοφός λαός. Παρήγγειλα σνιτσελάκι με πατατούλες το οποίο έφαγα με ταχύτητα φωτός για να κερδίσω χρόνο και για επιδόρπιο τηγανίτες μπανάνες με παγωτό. Μενού διακοπών. Το σνίτσελ μου το έφερε σε 15 λεπτα, τις μπανάνες σε 40΄ και με λιωμένο παγωτό. Στην ερωτηση μου τι έπαθε το καημένο το παγωτό και έγινε σούπα με κοίταξε με χαμένο ύφος. Κατάλαβα ότι αισθάνθηκε ‘ασχημα και επειδή είμαι πονόψυχη της έδωσα την απάντηση. Είχε γίνει διακοπή ρεύματος. Το παγωτό είχε λιώσει αλλά θεώρησαν σωστό εμένα να μου το σερβίρουν. Μου είπε συγνώμη, εγώ σκέφτηκα ότι γλίτωσα τις θερμίδες του παγωτού σε μια ακόμα προσπάθεια να δω την φωτεινή πλευρά της ζωής και κατόπιν μια μύγα που δεν την ένοιαζαν προφανώς οι θερμίδες έκανε βουτιά στο μπωλ με το παγωτό. Ε, όχι όμως. Το πλήρωσα, δεν το έφαγα, είδα και την θετική πλευρά της ζωής και η άθλια μύγα θα βολτάρει στο παγωτό μου??? Έτσι έκανα πραγματικότητα την επιθυμία της και την ΄΄ταισα΄΄ παγωτό πνίγοντας την μέσα στο μπωλ. Ναι, ήταν και η τελευταία της επιθυμία.
Έφυγα από το μαγαζί τρέχοντας με όλα τα πραγματα που ήμουν φορτωμένη ώστε να βρώ ένα Tuk Tuk επειγόντως να με πάει στον σταθμο των Matatu γιατι ήταν ήδη αργά. Στάθηκα τυχερή και βρήκα μετα από 3 λεπτά αλλά έπρεπε να πάει να βάλει βενζίνη σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που ηταν ο σταθμός. Του είπα εντάξει αλλά να κάνει γρήγορα γιατι βιάζομαι. Πήγαμε στο βενζινάδικο αλλά..... είχε τελειώσει η βενζίνη. Ο οδηγός μου ζήτησε συγνώμη και με παρότρυνε να πάρω άλλο Tuk Tuk καθότι εκείνος ήταν έτοιμος να μείνει. Εκεί κατάλαβα ότι φυσικά και δεν ήμουν τυχερή όπως νόμιζα πρίν. Βρήκα άλλο Tuk tuk και επιτέλους έφτασα στον σταθμό όπου ένα λεωφορείο είχε κλείσει τον δρόμο μέσα στον σταθμό και δεν μπορούσαμε να περάσουμε. Είπα στον οδηγό να με αφήσει εκεί και θα συνεχίσω με τα πόδια. Εντυπωσιασμένος γύρισε και με κοίταξε ρωτώντας με αν θα περπατήσω. Ναι, παρότι είμαι Mzungu έχω πόδια τα οποία τα χρησιμοποιώ.Τρομακτική ανακάλυψη ε? Οι λευκοί λοιπόν για να πάνε 5 βήματα πιο κει δεν χρησιμοποιούν ταξί. Τουλάχιστον όχι όλοι. Και μάθε και το άλλο στο σπίτι μου δεν έχω μαγείρισσα. Μαγειρεύω μόνη μου. Φαντάζομαι είσαι σοκαρισμένος τώρα.
Βρήκα Matatu που πηγαίνε απευθείας Migori χωρίς ενδιάμεση στάση στο Kisii και ένιωσα πολύ χαρούμενη καθότι αυτό σήμαινε πως γλίτωσα τουλάχιστον μισή ωρα καθυστέρηση. Έτσι νόμιζα δηλαδή προτού περάσει η μια ώρα μέσα στο σταματημένο Matatu στον σταθμο περιμένοντας να βάλει κόσμο μέχρι και στην σκεπή. Τελικά φύγαμε από Kisumu 17.40 και εγώ σκεφτόμουν ότι θα φτάσω στο ορφανοτροφείο στις 22.00 και ένα άγχος με κυρίευσε. Πήρα τηλέφωνο την Mam Dogo, της εξήγησα πως έχει η κατάσταση και με καθησύχασε λέγοντας μου πως δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ και πως θα με περιμένουν.
Έτσι πήραμε επιτέλους τον δρόμο της επιστροφής. Μετά από μια ώρα πήραμε τον δρόμο της κολάσεως. Ξέχασα ότι για να πας κατευθείαν Migori περνάς μέσα από το Hοma Bay. Έτσι όταν είδα τον οδηγό να στρίβει, ήξερα πως ξεκινάει το Camel Trophy. 45 λεπτά ταξιδεύαμε με 10 μποφόρ και τα κύματα να μας ρίχνουν μια δεξιά μια αριστερά. Τι είπατε? Δεν ήμουν στην θάλασσα?? Σοβαρά? Τέτοιο κούνημα μόνο με 10αρακι το νιώθεις! Κατόπιν ένα άσπρο φως με τύφλωσε. Νόμιζα πως τελικά είχε φτάσει η ώρα μου και πέθανα. Τελικά ήταν τα φώτα διερχόμενου αυτοκίνητού από το αντίθετο ρεύμα που θεώρησε καλό να μπει ο Σουμάχερ που είχαμε για οδηγό. Μετά από 40 λεπτά τελείωσε το μαρτύριο – έτσι νόμιζα δηλαδή- και βγήκαμε σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο σκεφτόμενη ότι δεν θα ξαναδιαμαρτυρηθώ ποτέ για τους δρόμους της Αθήνας.
Η ώρα είχε πάει 20.10 όταν είδα μια πινακίδα που πολύ με χαροποίησε. Έλεγε Migori 41 χλμ. Αυτό σήμαινε ότι θα έφτανα γύρω στις 21.00 και όχι 21.45 που υπολόγιζα. Έτσι πήρα την mam Dogo για να κατέβει κάποιος να με περιμένει. Αυτό βέβαια θα γινόταν με την προυπόθεση ότι ο ΄΄φανταστικός΄΄ οδηγός δεν ξέχναγε να με ενημερώσει οτι φτάσαμε Stella. Όχι, καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν το είδα διότι εδώ στους δρόμους δεν υπάρχουν φώτα, ούτε και τίποτα ανοιχτό για να βάλεις σημάδι στις 21.00 το βράδυ. Έτσι απλά ξαφνικά είδα μια ταμπέλα που έλεγε Migori Bank. Κάπου εκεί άρχισε ο πανικός. Το Migori ηταν έρημη πόλη. Εκνευρισμένη ρωτούσα τον οδηγό πως θα γυρίσω τέτοια ώρα σπίτι μου. Ελαφρώς πανικοβλημένος και ο οδηγός άρχισε να ψάχνει πικι πικι. Βρήκε αλλα του ζήτησε 500sh!!!!!!!Θυμόσαστε που είπαμε ότι η διαδρομη Migori – Stella κοστιζει 40-50 sh? Τα 500sh ήταν προφανώς φιλική τιμή. Ο επόμενος ήταν πιο λογικός και ζήτησε 250 sh. Ενημέρωσα τον οδηγό ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να δώσω τόσα λεφτά για μια διαδρμη που κοστίζει 50sh και μάλιστα ενώ το λάθος είναι δικό τους. Με παρότρυνε να μπω να κάτσω μέσα στο Matatu γιατί είναι επικίνδυνα. Εκεί ο πανικός σταμάτησε να είναι ελαφρύς. Τελικά βρήκε έναν που δέχτηκε με 80sh. Ο οδηγός μου έδωσε 30sh , εγώ πλήρωσα 50sh γιατί εδώ έχω γίνει πολύ σκληρός διαπραγματευτής και επίσης δεν είχα άλλα ψιλά. Επίσης εκείνος ήταν υπέυθυνος γι αυτή την κατάσταση. Μου είπε ότι ελπίζει ότι θα είμαι ασφαλής, ανέβηκα με τις 356 σακούλες που κράταγα στο πικι πίκι και φύγαμε. Με τον οδηγό του πίκι πίκι δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα. Κάποια στιγμή και ενώ βρισκόμαστε στην μέση του πουθενά, με απόλυτο σκοτάδι και γύρω γύρω μόνο χωράφια ξύπνησε η κοινωνικότητα του και εμένα ξύπνησε ο τρόμος. Λέει λοιπόν ο οδηγός ΄΄Το Migori είναι πολύ κακό μέρος΄΄ γιατί ρωτάω εγω – ήθελα εξηγήσεις η ηλίθια- και συνεχίζει ΄΄Χθές βράδυ σκότωσαν κάποιον πάλι΄΄. Σε εκείνο το σημείο σκέφτηκα ότι σήμερα είναι η μέρα μου. Την γλίτωσα με τον Σουμάχερ από αυτόν δεν θα γλιτώσω. Άρχισα να κοιτάω γύρω μου και να προσπαθώ να σκεφτώ σε περίπτωση που στρίψει σε κανένα χωράφι τι ακριβώς θα κάνω. Την προσευχή μου κατέληξα. Σκεφτόμουν ότι με περιμένουν βέβαια κάτω στο σπίτι αλλά ακόμα και να με ψάξουν αν ανησυχήσουν μόνο τα κόκκαλα μου θα υπάρχουν μέχρι να με βρουν. Το μόνο που έκανα τελικά είναι να κάνω πως χτύπησε το κινητό μου και να πω ότι έρχομαι σε 5 λέπτα και να μην ανησυχουν ώστε να ξέρει ο κυριούλης ότι κάποιος με περιμένει. Δεν ξέρω αν ποτέ έχουν περάσει 5 λεπτά με τόσο αργό ρυθμό.
Τελικά έφτασα. Ολόκληρη. Ψαχνό και κόκκαλα όλα στην θέση τους. Με περίμεναν 4!!! άτομα ο ένας και με ένα ξύλο στο χέρι για ασφάλεια είπε. Ανεβήκαμε στο σπίτι της mam Dogo η οποία με περίμενε με ύφος συμπόνιας, μια αγκαλιά και νόστιμο φαγάκι και επιτέλους ένιωσα ήρεμη. Και συνειδητοποίησα ότι οι μαμάδες σε όλο τον κόσμου είναι ίδιες. Εκτός από την δικιά μου βέβαια που είναι μοναδική και έχω απόδειξη γι αυτό. Εμένα! Έχω τα γονίδια!
Υ.Γ. Τι είπατε? Σας κούρασα? Σοβαρά? Μετά από όλα αυτά που πέρασα? Ε είσαστε αναίσθητοι!
