Μια γεμάτη μέρα...

 

Σήμερα αποφάσισα να αλλάξω λίγο στυλ γραφής γιατί χθές είχα μια πολύ γεμάτη μέρα και θέλω να την μοιραστώ μαζί σας.

Ξύπνησα στις 7 γιατί ο χρόνος είναι πολύ σκληρός μαζί μου και τρέχω να τον προλάβω. Και νομίζω πως δεν τον φτάνω αλλά ακόμα προσπαθώ. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά να φτιάξω μακαρόνια γα μεσημέρι και όσο και αν ο χρόνος πιέζει η υπόσχεση είναι υπόσχεση. Άσε δηλαδή που ήταν μοναδική ευκαιρία να φάω ΄΄αληθινό΄΄ φαγητό και τέτοιες ευκαιρίες δεν είναι να τις πετάς. Μεταφέρθηκα στο κανονικό μου δωμάτιο λοιπόν και ήπια καφέ. Είναι από αυτές τις μικρές απολαύσεις της ζωής που δεν χάνω με τίποτα. Κατόπιν πήγα στην πόλη για να ψωνίσω με ένα πίκι πίκι. Ο οδηγός εξυπηρετικότατος και ευγενέστατος. Με έκανε γυρω γυρω όλη την πόλη ψάχνοντας να βρούμε καθρέπτες που ήθελα για τα δωμάτια των παιδιών. Τελικά τα καταφέραμε. 5 ευρώ λέει η κυριούλα ο ένας και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.  5 ευρώ είναι φυσικά ΄΄φιλική΄΄ τιμή λόγω χρώματος (δέρματος φυσικά και όχι του καθρέπτη). Όχι δεν θα πληρώσω 5 ευρώ μόνο και μόνο επειδή είμαι Mzungu. Γιατί ακόμα και έτσι να το δείς είμαι λευκή όχι ηλίθια. Αφού λοιπόν η συμπαθέστατη κατά τα άλλα και όχι Mzungu το κατάλαβε, τα συμφωνήσαμε και πήρα και τους δυο καθρέπτες 6,5 ευρώ και είμασταν όλοι ικανοποιημένοι.  Η διαδρομή από το ορφανοτροφείο στην πόλη με το πικι πικι κοστίζει 40sh-50sh κανονικά. Αυτή την φορά όμως κάναμε κύκλο όλη την πόλη μέχρι να βρούμε τους καθρέπτες και ο οδηγός βοήθησε και στο παζάρι. Έτσι μου είπε 80 sh αλλά επειδή δεν προσπάθησε να βγάλει το ημερομίσθιο του από μένα και το εκτίμησα του έδωσα 100sh και πήγα με τους καθρέπτες αγκαλιά στο χρωματοπωλείο να συνεχίσω τα ψώνια μου. 

Εκεί ήταν ο Victor, ο ένας από τα παιδιά που δουλεύουν εκει. Πολύ εξυπηρετικός και με πολύ υπομονή. Γνωριστήκαμε την πρώτη φορά που πήγα να πάρω χρώματα αφού ήμουν γύρω στην μισή ώρα με το χρωματολόγιο στα χέρια προσπαθώντας να αποφασίσω. Συμφωνήσαμε να μου κάνει καλύτερες τιμές γιατί μέχρι να τελειώσω με το βάψιμο θα με βλέπουν συχνά. Κάπου εκεί ήταν που κατάλαβα ότι αν με έβλεπε ο μπαμπάς μου θα ένιωθε πολύ περήφανος. Ακόμα και αν έπρεπε να περάσουν 28 χρόνια και να αλλάξω ήπειρο για να καταφέρω να κάνω παζάρι. Το σημαντικό είναι ότι πια μπορεί να είναι σίγουρος ότι είμαι κόρη του. Στο τέλος ο Victor μου έκανε δώρο και κάτι καρφιά για να κρεμάσω τους καθρέπτες. Τον ευχαρίστησα και πήγα στον επόμενο προορισμό. 

Στην διαδρομή άδειασα και το κουτάκι από τις καραμέλες που έχω κάνει τασάκι καθότι ήταν έτοιμο να εκραγεί. Ναι, ξέχασα να αναφέρω ότι εδώ το να καπνίζεις είναι ένα είδος εγκλήματος. Ιδιαίτερα αν είσαι γυναίκα. 5 μήνες εδώ δεν νομίζω ότι έχω δει πάνω από 10 άτομα να καπνίζουν και φυσικά καμία γυναίκα. Έτσι συνήθως καπνίζω στην τουαλέτα κοιτάζοντας το ταβάνι και κρατώντας το σκοινί που έχω περάσει στην πόρτα για να μην ανοίγει αφού αν την κλείσεις κανονικά υπάρχει ο κίνδυνος να μην ξαναβγείς αν δεν έρθει κάποιος να σε απεγκλωβίσει. Επίσης έχει σπάσει και η πετούγια. Άδειασα λοιπόν το ΄΄τασάκι΄΄ και έφτασα στο σουπερ μαρκετ. Μετά από λίγη ώρα βγήκα με μια τεράστια σακούλα που μόλις είχα αποκτήσει στο ένα χέρι, δυο άλλες σακούλες στο άλλο χέρι που είχα αποκτήσει λίγο νωρίτερα από την επίσκεψη μου στο χρωματοπωλείο και τους δυο καθρέπτες αγκαλιά. Έκανα άλλη μια στάση για μάνγκο ,που πολύ θα μου λείψουν όταν γυρίσω στην πατρίδα, ντοματούλες, κρεμμύδια και πιπεριές για την σάλτσα για τα μακαρόνια και χαρούμενη που επιτέλους τελείωσα ετοιμάστηκα για την επιστροφή. 

Μετα από 5 λεπτά ανακάλυψα ότι τελικά δεν ήμουν όμως ψυχολογικά έτοιμη. Ετσι όταν ήρθε ο πρωτος οδηγός πικι πικι και μου είπε ότι για Stella θέλει 100 sh πρέπει να έβγαλα καπνούς από τα νεύρα μου. Αφου το κατάλαβε και για μια ακόμα φορά εξήγησα ότι ειμαι εδώ 5 μήνες και θα το εκτιμούσα πολύ αν μου εξηγούσαν πως είναι δυνατόν από Stella για Migori η διαδρομή να κοστίζει 50 sh και από Migori για Stella 100 sh μου είπε 70 sh!  Τον ΄΄ευχαρίστησα΄΄ για την μοναδική Mzungu- προσφορά και του είπα ότι θα προτιμήσω το Matatu. Και τότε ακούστηκε μια φωνή ΄΄με 50 sh είναι οκ? ΄΄ Με 40sh θα ήταν πιο ο.κ. αλλά έχε χάρη που ο Ντορίς ( ξέρεις, ο γάιδαρος) ήταν λιγότερο φορτωμένος από μένα και τα χέρια μου είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται εντόνως.

Και επιτέλους έφτασα στο ορφανοτροφείο. 

Πήγα τα υλικά για τα μακαρόνια στην κουζίνα και είπα στον uncle να βράσει νερό και να πλύνει τα λαχανικά για να πάω να βάψω λίγο. Κατόπιν πήγα στο δωμάτιο έβαψα, μετά ξαναπήγα στην κουζίνα, μαγείρεψα, μετά ξαναέβαψα και μετά ήρθαν τα παιδιά και φάγαμε. Μεγάλη επιτυχία η μακαρονάδα. Ακόμα βέβαια δεν κατάλαβα ποιος χάρηκε ποιο πολύ με αυτό το γεύμα. Εγώ η τα παιδιά?

Μετά το φαγητό έπρεπε να ξαποστάσω λίγο. Έτσι έκανα ένα διάλειμμα (χωρίς Kit kat δυστυχώς) και ξανακατέβηκα να συνεχίσω το βάψιμο. Στις 16.00 έγινε διακοπή ρεύματος. Στις 16.30 άρχισε να βρέχει. Στις 18.30 είχε ήδη αρχίσει να σκοτεινιάζει και ετοιμάστηκα να ανέβω στο δωμάτιο να μαζέψω τα πράγματα μου και να πάω στο δωμάτιο που κοιμάμαι. 

18.40 άρχισε να βρέχει καταρρακτωδως. Η μπαταρία στο λάπτοπ είχε τελειώσει. Στα κινητά ήταν έτοιμη να τελειώσει. Το ρεύμα φυσικά δεν είχε έρθει, στο δωματιο δεν μπορούσα να πάω καθότι είχα το λάπτοπ και θα γινόταν μούσκεμα και τα νεύρα μου είχαν γίνει κρόσσια! Για καλή μου τύχη ο μάνατζερ ήταν στο γραφείο του με έναν φακο. Έτσι κατέβηκα και έκατσα εκεί περιμένοντας να σταματήσε η βροχή ή έστω να έρθει το ρεύμα. 19.30 , το ρεύμα δεν έχει έρθει, η βροχή έχει δυναμώσει κι άλλο και αποφασίζουμε να με ανεβάσει με το αυτοκίνητο στο σπίτι της Mam Dogo. Φτάνω επιτέλους και την ενημερώνω ότι αν δεν έρθει το ρεύμα έγω δεν κατεβαίνω στο δωμάτιο. Χωρίς ρεύμα, χωρίς λάπτοπ, χωρίς κινητά, χωρίς φακό (δουλεύει με ηλιακή ενέργεια και φυσικά ο ήλιος από την μέρα που ξεφορτίστηκε εξαφανίστηκε) και με τεράστιο κίνδυνο να εμφανιστεί ο ΄΄Μίκυ΄΄ και να μην μπορώ ούτε να τον δω. Λέω να μην διακινδυνεύσω να βρεθώ με ένα ποντίκι στο κεφάλι ακόμα και αν μετά από τόσο καιρό κανονικά θα έπρεπε να έχουμε γίνει φίλοι. Η Mam Dogo κατάλαβε την απελπισία μου και συμφώνησε ότι ούτε και εκείνη θα έμενε μόνη της.


Το ρεύμα ήρθε στις 21.00 και εγώ επιτέλους πήγα στο δωμάτιο. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αλλάξω μια λάμπα που είχε καεί. Και τι κακό είχε το σκοτάδι ρωτάω τώρα? Τι ήταν πιο τρομακτικό το σκοτάδι ή το φως? Δεν έχω αποφασίσει. Πάνω στο τραπέζι είχα μια σακούλα με σκουπίδια. Προχθές είχα φαέι κάτι φυστίκια και μέσα σε μια σακούλα είχα πετάξει τα τσόφλια και την είχα κλείσει και βάλει μέσα στην άλλη σακούλα. Τώρα είναι το σημείο που θέλω να μοιραστώ μαζί σας την ανακάλυψη μου! Τα ποντίκια εκτός από σιχαμερά, θορυβώδη, βρωμερά και τρισάθλια έχουν και εξαιρετική όσφρηση. Τα φυστίκια ήταν σκορπισμένα πάνω στο τραπέζι και η σακούλα σκισμένη. Η απόγνωση ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου. Μάζεψα τα φιστίκια έβαλα τις σακούλες σε τρίτη σακούλα και την έβγαλα έξω. Έπλυνα δοντάκια και μουρίτσα  και χώθηκα κάτω από την κουβέρτα στο κρεβάτι, μαγκώνοντας πολύ καλά γύρω γύρω την κουνουπιέρα σκεφτόμενη ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να κοιμηθώ και αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα….για μένα.. ελπίζω για τον Μίκυ να ήταν η τελευταία του…