Γνώρισα το παιδί με το γλυκύτερο χαμόγελο του κόσμου. Είναι 8 χρονών. Ζει σε αναπτυσσόμενο κόσμο που δεν μπορεί να εξελιχθεί. Φοράει ένα σκισμένο καρό φουστανάκι.
Προχθές της έφυγε ένα δόντι. Της είπα για την νεράιδα των δοντιών. Γούρλωσε τα μάτια. Πέταξε το δόντι στην σκεπή για να περάσει να το πάρει η νεράιδα. Μετά κοίταξε στον ουρανό. Της εξήγησα πως η νεράιδα θα έρθει το βράδυ, όταν θα κοιμάται αλλά δεν της είπα ότι θα έπρεπε να της φέρει δώρο για να πάρει το δόντι της. Ούτως η άλλως δεν θα της έφερνε. Θα είναι μάλλον απασχολημένη με άλλα παιδάκια, που μπορεί να έχουν περισσότερη ανάγκη το δώρο. Σε εκείνη αρκούσε το παραμύθι και σε μένα αρκούσε η χαρά που είδα στα μάτια της. Μετά πήγε για ύπνο μα πρώτα ξανακοίταξε κλεφτά στον ουρανό. Που ξέρεις, σκέφτηκε ίσως η νεράιδα νομίζει ότι κοιμάμαι και έρθει τώρα. Δεν ήρθε όμως. Έτσι αποκοιμήθηκε με την σκέψη πως το δόντι της από αύριο θα βρισκόταν σε νεραϊδένιο βασίλειο. Εκεί θα είναι μαζί με τα δοντάκια που έχουν φύγει από όλα τα παιδάκια του κόσμου. Θα ανακατευτούν και όσο και να θες δεν θα μπορείς να βρεις το δικό της. Θα το πάρει μαζί με όλη την νέα ‘’σοδειά’’ ο νεραιδουπεύθυνος και θα ξεκινήσει να φτιάχνει την επόμενη κατασκευή. Θα φτιάξει σίγουρα κάτι χαρούμενο με πολλά χρώματα.
Κανείς δεν θα αναρωτηθεί γιατί αυτή η κατασκευή είναι τόσο όμορφη. Ούτε καν η νεράιδα που πήρε το δόντι απο την σκεπή. Πρόλαβε και είδε την κλεφτή ματιά και κρύφτηκε. Έτσι τώρα ξέρει πως εκείνο το παιδί έχει το ομορφότερο και πιο αληθινό χαμόγελο του κόσμου και ας έχει aids…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου