Χωρίς εσένα

Όταν  ‘’η απουσία γίνεται τρόπος ζωής’’ πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος για να αντέχω το παρόν μου χωρίς εσένα. Αποφάσισα να ονειρεύομαι το μέλλον.

Θα είσαι εκεί έτσι?

Και θα είναι ‘’μια φορά και έναν καιρό’’. Θα μου κρατάς τρυφερά το χέρι και θα μου ψιθυρίζεις πως με αγαπάς. Θα σ’ αγαπάω και εγώ. Και θα μοιραζόμαστε όνειρα, κάποια θα τα κάνουμε πραγματικότητα κάποια άλλα όχι. Και θα είναι δικά μας, μόνο δικά μας. Θα ταξιδεύεις το μυαλό μου, θα ταξιδεύω την ψυχή σου. Ή και ανάποδα ή και τα δύο μαζί. Θα χαμογελάς και θα αποκτάνε νόημα οι μέρες. Ίσως όλες, οι δικές μου σίγουρα. Θα σε κρατάω αγκαλιά. Εκεί θα βρίσκεται όλος ο κόσμος. Και θα είναι η πρώτη φορά που δεν θα θέλω να τον αλλάξω. Θα χαρίσω τον ονειροκρίτη μου σε κάποιον που δεν θα αντέχει το παρόν του. Και θα ονειρεύεται το μέλλον του. Εγώ δεν θα θέλω να κοιμάμαι γιατί θα χάνω το παρόν μου. Κι όταν κοιμάμαι δεν θα βλέπω όνειρα. Το όνειρο θα το ζω. Και δεν θα με πειράζει αν δεν μπορώ να το εξηγήσω. ‘Ότι χρειάζεται να ξέρω θα το έχω εκεί.  Θα είσαι εσύ. Εσύ που δεν ξέρεις από τι είσαι φτιαγμένος και που δεν ξέρεις τα συστατικά σου. Εσύ που δεν καταλαβαίνεις γιατί σε αγαπάω.

Εσύ που είσαι το παραμύθι μου.  

Και ύστερα έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Ή μήπως θα ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα? Εγώ θέλω απλά να ‘’ζήσαμε’’ μαζί…