Μετά την εκδρομή...

Πας μια εκδρομή για 3 μέρες που καταλήγουν να γίνουν 5. Είσαι χαρούμενος που οι διακοπές σου πήραν παράταση, ακόμα και αν ο λόγος ήταν πως έπρεπε να επισκεφτείς τον γιατρό. Έμεινες σε ένα όμορφο μέρος που για να κάνεις μπάνιο αρκούσε να ανοίξεις τον θερμοσίφωνα και να μπεις κάτω από την ντουζιέρα, έτρωγες πολύ νόστιμο φαγητό που το συνόδευες με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και μετά επιδόρπιο, γέλασες με τον σερβιτόρο που σου κατέστρεψε την ‘’τούρτα’’ έκπληξη της φίλης σου όταν ήρθε στο τραπέζι σας για να ρωτήσει αν μπορεί να ανάψει το κερί αφού την φέρει, πήγες για καφέ, τα απογεύματα ανέβαινες στην ταράτσα και απολάμβανες την θέα καπνίζοντας και βλέποντας τον ουρανό και όχι το ταβάνι της τουαλέτας, είδες ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα σε μια λίμνη που εσύ την ‘’βάφτισες’’ θάλασσα  γιατί έτσι την προτιμούσες, γιατί σου έχει λείψει απεριόριστα,  το βράδυ καθόσουν στο μπαλκόνι και παρατηρούσες τους περαστικούς ενώ συγχρόνως μπορούσες να χρησιμοποιείς το ιντερνέτ στον υπολογιστή σου  και να μιλάς με όλους αυτούς που αγαπάς και δεν έχεις, χωρίς να χάνεις το σήμα ανά 5 λεπτά, ψώνισες πράγματα που χρειαζόσουν για το ‘’σπίτι’’, πήρες το ματάτου, θύμωσες με τον οδηγό που ενώ έβλεπε ότι δεν υπάρχει χώρος για άλλον επιβάτη δεν έδινε σημασία.Το αποτέλεσμα ήταν να είσαι φορτωμένη με πράγματα και να μην μπορείς να κουνήσεις ούτε το χέρι σου, ενώ το στομάχι σου παραπονιόταν ολοένα και περισσότερο αφού ήταν αδύνατον  να πιάσεις ένα zantac από την τσάντα σου. 

Τελικά έφτασες ‘’σπίτι’’. Δεν είχες κουράγιο ούτε να περπατήσεις αλλά πρώτα έπρεπε να τακτοποιήσεις τα πράγματα σου. Ήθελες πολύ να κατέβεις κάτω στα παιδιά αλλά το ανέβαλες μέχρι την ώρα του φαγητού ελπίζοντας ότι θα νιώθεις καλύτερα.

Η ώρα του φαγητού έφτασε δεν ένιωθες πολύ καλύτερα αλλά έπρεπε να κατέβεις. Τα παιδιά είχαν ήδη κάτσει στο τραπέζι. Στην ώρα του φαγητού δεν συνηθίζεται να μιλάτε έτσι πήγαινες απλά προς τα έξω για να πλύνεις τα χέρια σου και να κάτσεις και εσύ στο τραπέζι, όταν κάποια χεράκια εμφανίστηκαν ψάχνοντας το δικό σου για να σε χαιρετήσουν. Μετά βγήκες έξω και ξαφνικά γέμισε η αγκαλιά σου, σε ρώταγαν πως είσαι, αν πονάς, πως περάσατε. Ξαφνικά ήρθε η Joy, σου τράβηξε το κεφάλι για να σε φτάνει και πήρες το πρώτο σου φιλί. Απόρησες γιατί μέχρι εκείνη την στιγμή μόνο έδινες και μάλιστα σε  κοίταζαν περίεργα.Πάντα όμως χαμογελούσαν μετά.  Αυτή την φορά χαμογέλασες εσύ. Στο τέλος ήρθαν ο Osica και ο David σε πήραν αγκαλιά και σου είπαν ότι πραγματικά τους έλειψες πάρα πολύ. Το στομάχι σου πια είχε σταματήσει να πονάει και ούτε θυμόσουν τον οδηγό του ματάτου.Ήταν η στιγμή που ένιωσες πως δεν θες να ξαναφύγεις και σιγουρεύτηκες  ότι είσαι ακριβώς εδώ που πρέπει να είσαι. Η στιγμή που σε έπιασαν τύψεις που είχες περάσει καλά και που χάρηκες όταν έμαθες πως θα έπρεπε να κάτσεις 2 μέρες παραπάνω. Ήταν τότε που σκέφτηκες ότι σε 4 μήνες εσύ θα επιστρέψεις στην ζωή σου, θα έχεις καλό φαγητό, σπίτι, τους δικούς ανθρώπους και αυτά τα παιδιά λογικά δεν θα τα ξαναδείς ποτέ. Θα είναι απλά έξι μήνες από την ζωή σου στην ζωή τους. Ήταν τότε που άρχισαν ήδη να σου λείπουν…

Το μεγάλο άσπρο κουτί...

Ένα μεγάλο άσπρο κουτί. Αυτό σε βρήκα να κρατάς χτες το απόγευμα και πλησίασα. Στο τραπέζι μπροστά σου υπήρχε το καπάκι από το κουτί με 7 χαπάκια σε διαφορετικά μεγέθη και χρώματα. Αυτό δυστυχώς δεν έκανε την διαδικασία πιο ευχάριστη όσο και να το ήθελα. Σου επισήμανα βέβαια πως μοιάζουν με καραμελίτσες. Εσύ απλά γύρισες το κεφάλι σου με κοίταξες και έκανες αυτό που ξέρεις να κάνεις καλύτερα απ όλα. Μου χαμογέλασες. Ύστερα έβαλες το πρώτο χάπι στο στόμα ήπιες και λίγο νερό και πήρες στο χέρι σου το επόμενο. Εγώ όταν ήμουν μικρή έπινα πάντα σιρόπι. Τα χάπια δεν μπορούσα να τα καταπιώ. Η μάλλον δεν προσπαθούσα. Θα ήταν μάλλον επειδή είχα επιλογή.

Τελευταίο  άφησες  ένα γαλάζιο χαπάκι. Είχες σταθεί και το κοίταζες. Σε ρώτησα τι έγινε μου απάντησες πως είναι μεγάλο και συννέφιασε το πρόσωπο σου. Χαμήλωσα και σου είπα πως μπορούμε να το σπάσουμε στην μέση και δεν θα είναι πια μεγάλο. Με κοίταξες και μετά κοίταξες γύρω σου να δεις αν είναι κανένας. Θεώρησες μάλλον ότι δεν πρέπει. Έτσι έκατσα μπροστά σου για να μην φαίνεσαι, το μεγάλο γαλάζιο χάπι έγινε 2 μικρά σε κοίταξα συνωμοτικά και σου έδωσα το μισό στο χέρι. Χαμογέλασες ήπιες νερό και το κατάπιες. Ύστερα και το άλλο μισό. Έβαλες το καπάκι στο κουτί, το έκλεισες  και έψαξες να βρεις τον επόμενο που το χρειαζόταν και εγώ πήγα στο άλλο δωμάτιο με τα υπόλοιπα παιδιά. Όταν ολοκλήρωσες την ‘’αποστολή’’ σου ήρθες και εσύ. Είχαμε ήδη ξεκινήσει να διαβάζουμε παραμύθι. Κάθισες δίπλα μου. Κάποια στιγμή σήκωσες το μανίκι σου και μου έδειξες το χέρι σου.’’ Με πονάει,  ήταν μεγάλη η βελόνα, να κοίτα’’, μου είπες.  Δεν ήξερα τι να πω, έτσι απλά σου είπα να μην λυγίζεις το χέρι σου, άπλωσα το δικό μου και ήρθες στην αγκαλιά μου. Μετά μάλλον άρχισες να νιώθεις κουρασμένη και ξάπλωσες στα πόδια μου. Εκεί ‘’φυλάκισες’’ το ένα μου χέρι κάτω από το κεφάλι σου και το άλλο μέσα στο δικό σου χέρι  και χαμογέλασες ξανά. Χαμογέλασα και εγώ. Μετά σε πήρε ο ύπνος. Εμένα με συνεπήρε η στιγμή.

Γιατί από τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο είναι να κοιμάται ένα παιδί στην αγκαλιά σου. Και πριν κλείσει τα μάτια του, να σου χαμογελάσει…    

Πέρα απο εσένα υπάρχω και εγώ...

Τελικά μάλλον από ότι έχω καταλάβει υπάρχουν δυο είδη ανθρώπων. Οι ‘’δύσκολοι’’ και οι ‘’εύκολοι’’. Θα ήθελα πολύ να σας εξηγήσω και τις δυο κατηγορίες αλλά δυστυχώς δεν έχω ιδέα ποιοι είναι και πως είναι οι ‘’εύκολοι’’ άνθρωποι. Δεν συνάντησα ποτέ κανέναν τέτοιο. Ίσως δεν ήμουν πολύ τυχερή, ίσως γι’ αυτό ακριβώς είμαι τυχερή. Ίσως πάλι τον συνάντησα αλλά δεν τον αναγνώρισα.

‘’Δύσκολος’’ άνθρωπος λοιπόν είναι αυτός που κάνει λάθη που οι άλλοι λένε πως δεν θα έκαναν. Είναι αυτός που κάνει επιλογές που για τους υπόλοιπους δεν έχουν νόημα. Είναι αυτός που δεν θα θελήσει να δικαιολογηθεί για τις ‘’χωρίς νόημα’’ επιλογές του γιατί για εκείνον έχουν νόημα και αυτό αρκεί. Είναι αυτός που για να είναι ευτυχισμένος θέλει να έχει ένα τσουβάλι λεφτά. Είναι και αυτός που του αρκεί να έχει ανθρώπους που αγαπάει. Είναι αυτός που το πρωί ξυπνάει και χαμογελάει. Είναι όμως και αυτός που ξυπνάει θυμωμένος. Είναι αυτός που ενθουσιάζεται εύκολα. Είναι και αυτός που δεν τον ενθουσιάζει τίποτα. Είναι αυτός που όταν κάτι τον προβληματίζει απομονώνεται. Είναι και αυτός που θα θέλει να το εξωτερικεύσει. Είναι αυτός που έχει λίγους φίλους. Είναι και αυτός που έχει πολλούς . Είναι αυτός που του αρέσουν οι αλλαγές. Είναι και αυτός που δεν τις αντέχει. Είναι αυτός που κλείνει τα μάτια του και ονειρεύεται. Είναι και αυτός που κλείνει τα μάτια του και κοιμάται. Είναι αυτός που του αρέσει να ταξιδεύει με αεροπλάνο για να φτάνει γρήγορα και άνετα. Είναι και αυτός που του αρέσει να ταξιδεύει με πλοίο για να μπορεί να ακούει τον ήχο της θάλασσας και να έχει την αλμύρα στο πρόσωπο του. Είναι αυτός που δημιουργεί οικογένεια από ανάγκη. Είναι και αυτός που δημιουργεί οικογένεια από επιλογή. Είναι αυτός που πιστεύει πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αλλά είναι και αυτός που πιστεύει πως δεν μπορεί. Είναι αυτός που μετανάστευσε’’ σε δικό του κόσμο γιατί εκεί νιώθει πιο ευτυχισμένος. Είναι και αυτός που παραμένει σε αυτόν τον κόσμο και ας μην νιώθει ευτυχισμένος. Είναι αυτός που κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του. Είναι και αυτός που κάνει κύκλους γύρω από τους άλλους. Είναι αυτός που του αρέσει στην ζωή του να έχει πρόγραμμα. Είναι και αυτός που προτιμάει τις εκπλήξεις. Είναι αυτός που όταν θυμώνει λέει πράγματα για τα οποία μετά μετανιώνει. Είναι και αυτός που όταν θυμώνει προσέχει τι λέει γιατί δεν του αρέσει να μετανιώνει. Είναι αυτός που προτιμάει να πληγώνει τους άλλους για να νιώσει καλά. Είναι και αυτός που προτιμάει να πληγώνεται ο ίδιος και ας μην νιώθει καλά. Είναι αυτός που παίρνει αποφάσεις γρήγορα. Είναι και αυτός που πριν πάρει μια απόφαση πρέπει να το σκεφτεί πολύ προσεκτικά και να εξετάσει όλες τις παραμέτρους. Είναι αυτός που ερωτεύεται συχνά. Είναι και αυτός που ερωτεύεται σπάνια. Είναι αυτός που κάνει πολλά πράγματα ώστε να μην προλαβαίνει να σκέφτεται. Είναι και αυτός που κάνει λίγα πράγματα επειδή βαριέται να κάνει περισσότερα. Είναι αυτός που με ταξιδεύει. Είναι και αυτός που με κρατάει πίσω.

Δύσκολος άνθρωπος λοιπόν είμαι εγώ. Είσαι εσύ. Είμαστε όλοι μέχρι να βρεθεί κάποιος που θα θελήσει να δει βαθιά μέσα μας, πέρα από αυτό που φαίνεται. Κάποιος που θα μπορέσει να μας καταλάβει. Κάποιος που θα συνειδητοποιήσει  πως δεν υπάρχουν ‘’δύσκολοι’’ άνθρωποι. Υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικοί από εμάς….

 

Στιγμές...

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι σε λίγες ώρες θα καταστραφεί ο κόσμος. Μαζί του και εμείς.    

Ας δεχτούμε πως η ευτυχία είναι στιγμές. Έχουμε περίπου 14 ώρες που μπορούμε να τις γεμίσουμε ευτυχισμένες στιγμές. Το ερώτημα είναι που μπορεί να βρει κανείς αυτές τις στιγμές? Εγώ ενημερώθηκα χθες το βράδυ για την ‘’τραγική εξέλιξη ‘’ που θα έχει ο κόσμος μας και ξεκίνησα να ψάχνω. Όχι για τις δικές σας στιγμές, για τις δικές μου. Αυτές που έχω ζήσει.

Ανακάλυψα λοιπόν πως στην ζωή μου με κάνουν χαρούμενη πολλά πράγματα. Το σημαντικότερο ήταν πως δεν είναι πράγματα. Είναι μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, ένα τρυφερό άγγιγμα, μια λέξη, είναι οι δικοί μου άνθρωποι. Είναι όταν μου κράταγες  χεράκι, όταν έβλεπα εφιάλτη  και ξύπναγα ταραγμένη και ήσουν εκεί να με πάρεις αγκαλιά, όταν τελικά επιβεβαιώθηκα πως ‘’ήταν δυο’’, όταν είπες πρώτη φορά το ‘’όσο κανείς’’, όταν  έβρισκα σημειωματάκια το πρωί στον καθρέπτη μου, όταν ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο γιατί σου έλειψα, όταν έμαθα πως όταν σου υπόσχομαι κάτι είσαι σίγουρη ότι θα το κάνω, όταν σου έλεγα ‘’αφού θέλω’’ και έβλεπα στα μάτια σου ότι πιστεύεις πως μπορώ, όταν μου ‘’εξομολογήθηκες’’ ότι αγαπάς την τρέλα μου όσο και μένα, όταν είπες πως η είμαι η αδυναμία σου και ας σε ‘’βασανίζω’’,  όταν πήγαμε οι δυο μας μόνο να πιούμε καφέ στην αγαπημένη μου καφετέρια. Ήταν εκεί που  φυλάκισες το καράβι στην μηχανή σου και ύστερα το ‘’απελευθέρωσες’’ για να  μπορέσω εγώ να ταξιδέψω .  Μπορώ να θυμηθώ άπειρες τέτοιες στιγμές και μπορώ να φανταστώ πως δεν πάει ο νους σας πως αυτές είναι οι ευτυχισμένες στιγμές μου.

Αν λοιπόν γινόταν η συντέλεια του κόσμου το μόνο που θα ήθελα ήταν να σας έχω κοντά μου. Για να ζήσω κι άλλες στιγμές. Γιατί ποτέ δεν είναι αρκετές.

Παρόλα αυτά με πληροφόρησε κάποιος που δεν ζει σε συννεφάκι πως ο κόσμος δεν θα καταστραφεί σήμερα. Μπορεί να μην καταστραφεί και ποτέ. Μπορεί και να έχει ήδη καταστραφεί. Το σημαντικό για μένα είναι πως  αν καταστραφεί ξέρω πως θα περάσω την τελευταία μου μέρα. Αν δεν καταστραφεί ξέρω πώς να γεμίζω τις μέρες μου ευτυχία και αν έχει ήδη καταστραφεί ένα είναι σίγουρο. Εγώ δεν έχω καταστραφεί μαζί του…

Mal du depart (Ιδανικός κι ανάξιος εραστής)

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω την θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ'Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ'
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου,χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά:
''Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει...''

Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο ΄χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει

Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Μαραμπού, Ν. Καββαδίας

Εγώ και Εσύ....

Γεννήθηκα σε μια πόλη που όταν θέλω να πιώ νερό ανοίγω την βρύση στο σπίτι μου και γεμίζω το ποτήρι μου. Εσύ επίσης ανοίγεις την βρύση στο βαρέλι που έχετε μαζέψει νερό από την βροχή και γεμίζεις το ποτήρι σου. Η διαφορά είναι ότι εγώ δεν κινδυνεύω να πάθω μαλάρια αν πιω νερό . 

 Όταν θέλω να πλύνω τα ρούχα μου ανοίγω την πόρτα του πλυντηρίου, τα βάζω μέσα, μαζί με μια χρωμοπαγίδα για να μην χρειαστεί να ξεχωρίσω τα λευκά από τα χρωματιστά, βάζω απορρυπαντικό, μαλακτικό, το βάζω στην πρίζα και πατάω το κουμπί. Όταν θέλεις να πλύνεις τα ρούχα σου παίρνεις ένα κουβά, τον ρίχνεις στην δεξαμενή με το νερό, γεμίζει, τον ανεβάζεις πάνω, βάζεις τα ρούχα σου σε μια λεκάνη ρίχνεις νερό και τα τρίβεις με σαπούνι. Χωρίς μαλακτικό!

Όταν θέλω να μαγειρέψω χρησιμοποιώ την ηλεκτρική κουζίνα μου. Όταν θες να μαγειρέψεις ανάβεις φωτιά με ξύλα, βάζεις πάνω το μεγάλο σκεύος και μαγειρεύεις. Όταν βαριέμαι να μαγειρέψω παίρνω ένα τηλέφωνο και μου φέρνουν φαγητό στο σπίτι. Όταν βαριέσαι να μαγειρέψεις αν είσαι από τους τυχερούς που έχουν χρήματα και δεν μένουν σε χωριό μπορείς να φας κάτι έξω. Σε αντίθετη περίπτωση απλά δεν θα φας.

 Όταν θέλω να μετακινηθώ μέσα στην πόλη μπορώ να χρησιμοποιήσω το λεωφορείο, ή το τρένο ή  το μετρό ή ταξί. Όταν θες να μετακινηθείς θα χρησιμοποιήσεις λεωφορείο. Σε κάθε θέση θα κάθονται 2 άτομα. Αν έχεις πονοκέφαλο είναι καλύτερο να μην μετακινηθείς καθότι η μουσική παίζει στη διαπασών.Τέλος θα εύχεσαι να φτάσεις στον προορισμό σου και να μην συγκρουστείς  με κάποιο όχημα από το αντίθετο ρεύμα. Αν είσαι ακόμα πιο τολμηρός θα χρησιμοποιήσεις τα ταξί-μηχανάκια. Και ο Θεός μαζί σου! Ταξί όχι, είναι μόνο για τους τουρίστες.

Τα καλοκαίρια πηγαίνω διακοπές, συνήθως σε κάποιο νησί. Αν δεν έχω λεφτά να πάω διακοπές θυμώνω. Εσύ τα καλοκαίρια δεν θυμώνεις. Ούτε τους χειμώνες. Και ας μην έχεις λεφτά.

Τα Χριστούγεννα όσο ήμουν παιδί σχεδόν πάντα μου έπεφτε το φλουρί της βασιλόπιτας. Όχι, δεν ήμουν τόσο τυχερή, οι γονείς μου ήθελαν να νομίζω ότι είμαι. Ο Αϊ Βασίλης μου έφερνε πάντα δώρο. Ακόμα μου φέρνει. Τα Χριστούγεννα δεν σου έπεφτε ποτέ το φλουρί και ο αι Βασίλης ξεχνούσε να έρθει.

Όταν έχω γενέθλια θα τα γιορτάσω, ίσως στο σπίτι μου, ίσως κάπου έξω, θα σβήσω κεράκια στην τούρτα μου, θα μου φέρουν δώρα, θα φορέσω όμορφα ρούχα, ίσως οι άνθρωποι που με αγαπάνε μου κάνουν κάποια έκπληξη, ίσως να μην γίνει και τίποτα από όλα αυτά αλλά σίγουρα θα βρεθούν κάποιοι άνθρωποι που θα μου ευχηθούν χρόνια πολλά. Όταν έχεις γενέθλια υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μην το ξέρεις. Το πιο πιθανό λοιπόν είναι πως δεν θα τα γιορτάσεις και δεν θα σου πουν χρόνια πολλά. Θα είναι απλά άλλη μια μέρα.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου έχω μακριά μαλλιά σ τα οποία όταν ήμουν μικρή η μαμά μου έβαζε όμορφα πολύχρωμα κοκαλάκια. Όσο θυμάσαι τον εαυτό σου δεν έχεις μαλλιά. Αν κάποια στιγμή έχεις μακριά μαλλιά δεν θα είναι τα δικά σου. Θα μπορείς όμως να βάλεις πολύχρωμα κοκαλάκια. ….ίσως….

Στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια μάθαινα 2 ξένες γλώσσες σε φροντιστήριο, έκανα μαθήματα ζωγραφικής και κάθε χρόνο σχεδόν ξεκινούσα ένα διαφορετικό άθλημα μέχρι να βρω κάποιο που μου αρέσει. Με ότι σταμάτησα να ασχολούμαι ήταν από επιλογή και όχι από ανάγκη. Στα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια θα πηγαίνεις σχολείο. Και θα παίζεις στην φύση. Χωρίς να πληρώνεις!

Οι γονείς μου λένε πως ήμουν πολύ δύσκολη με το φαγητό και πολύ πεισματάρα. Αν δεν μου άρεσε το φαγητό απλά δεν έτρωγα. Εσύ απλά θες να υπάρχει φαγητό. Και όταν υπάρχει λες ευχαριστώ . Και πάντα έχεις όρεξη για λίγο ακόμα.

Το παιδικό μου δωμάτιο ήταν γεμάτο παιχνίδια. Εσύ δεν είχες παιδικό δωμάτιο. Τα παιχνίδια σου είναι μια μπάλα από χαρτια μέσα σε μια παλιά κάλτσα, αυτοκινητάκια που έχεις φτιάξει από μπουκάλια, bowling με πλαστικά ποτήρια και μια πέτρα για μπάλα και 1 κούκλα που προσπαθεί να είναι Barbie αλλά τις λείπουν τα όμορφα ρουχα, τα μαλλιά και το ένα πόδι.

Πρόλαβα την εποχή που μαζευόντουσαν τα παιδιά της γειτονιάς και παίζανε μπάλα, κρυφτό, κυνηγητό  στον δρόμο. Ήμουν η τελευταία γενιά.  Εσύ παίζεις ακόμα στην φύση. Και θα παίζεις για πολλά χρόνια ακόμα. Ίσως γιατί δεν έχεις playstation, τηλεόραση και ένα δωμάτιο γεμάτο παιχνίδια. Ίσως και επειδή οι ‘’μεγάλοι’’ δεν έχουν από ένα αυτοκίνητο ο καθένας.

Πήγα σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό όχι γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση απλά γιατί αυτό επέλεξαν οι γονείς μου. Κατόπιν πήγα σε δημόσιο σχολείο. Εσύ πας σχολείο για όσο θα μπορεί κάποιος να δίνει χρήματα για να πας.

Στο σχολείο είχα μια συμμαθήτρια που είχε τα ρούχα της ανά χρώματα στα συρτάρια της, εγώ προτιμούσα να τα έχω απλά κουβάρι και να ακούω την μαμά μου να φωνάζει πως πρέπει να φτιάξω την ντουλάπα μου.  Τα ρούχα μου δεν ήταν ακριβά και επώνυμα μα ήταν καθαρά, σιδερωμένα, καινούργια και όμορφα. Εσύ δεν έχεις ντουλάπα. Τα ρούχα σου δεν είναι και εσένα ακριβά και επώνυμα. Αλλά δεν είναι ούτε καινούργια. Μπορεί να είναι σκισμένα αλλά θα πάρεις την βελόνα και την κλωστή και θα τα ράψεις. Και ας είσαι 7 χρονών.

Ζω σε μια χώρα που ο μέσος όρος ζωής σύμφωνα με τελευταίες έρευνες είναι τα 79 έτη. Εσύ ζεις σε μια χώρα που ο μέσος όρος ζωής είναι τα 60 έτη. Ζούμε 20 χρόνια παραπάνω. Και απλά αναρωτιέμαι… ξέρουμε τι να τα κάνουμε?

Ζω σε μια χώρα που υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να ζήσουν οι άνθρωποι ευτυχισμένοι αλλά εκείνοι συνέχεια γκρίνιαζαν. Ζεις σε μια χώρα που δεν υπάρχουν προϋποθέσεις και όμως κάθε μέρα χαμογελάς.

Ζω σε μια χώρα που καταρρέει και μαζί της καταρρέουν και αυτοί που αγαπάω.... και δεν ξέρω τι να κάνω για να χαμογελούν…….. Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις?

Αποφάσισα...

''

‘’Όλα είναι ίδια αν δεν τα αγαπάς…’’   έλεγε η φωνή του Περίδη στο ράδιο και με έβαλε σε σκέψεις.

Αυτά που αγαπάς αλλάζουν? Γιατί? Αν μένουν ίδια αρχίζεις να τα βαριέσαι? Η μήπως είναι μέσα στην λογική της εξέλιξης και αυτή η αλλαγή? Και αν αλλάζουν μπορούν τουλάχιστον να αλλάζουν προς το καλύτερο? Και αν αλλάζουν προς το χειρότερο σταματάς να τα αγαπάς? Τα αγαπάς λιγότερο? Και πως μπορείς να μετρήσεις την αγάπη? Σε τι μετριέται?  Σε κιλά? Σε χρήματα? Σε χρόνο? Σε στιγμές? Σε συναισθήματα? Σε ανθρώπους? Η μήπως σε αλλαγές? Και τελικά τι? Αυτά που αγαπάς, τα αγαπάς γιατί αλλάζουν σύμφωνα με τα δικά σου πρότυπα αλλιώς τα τιμωρείς με την απουσία της αγάπης σου? Η αγάπη που τιμωρεί μπορεί να είναι αγάπη?

 Ή μήπως με το ‘’ίδια’’ εννοούμε ‘’όμοια’’? ‘Όλα όσα δεν αγαπάμε είναι ίδια? Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω. Δεν τα έχω προσέξει. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Μα δεν με νοιάζει. Θα επικεντρωθώ σε εσένα που αγαπάω. Και δεν είσαι όμοιος με κανέναν άλλον άνθρωπο στον κόσμο. Και ας μην τους έχω γνωρίσει όλους.  Είσαι ο μόνος που θέλω να αντέχω τις αλλαγές του.

Και  τελικά αποφάσισα.

Αποφασίζω λοιπόν να σ αγαπάω ανεξάρτητα από τις αλλαγές. Ανεξάρτητα από τον χώρο και τον χρόνο. Αποφάσισα απλά πως θα σ αγαπάω. Ένα μόνο είναι που φοβάμαι. Μην αλλάξεις τόσο πολύ που πια δεν μπορώ να σ αναγνωρίσω… Και μετά πως θα σε βρω για να σ αγαπήσω?

Η νεράιδα των δοντιών

Γνώρισα το παιδί με το γλυκύτερο χαμόγελο του κόσμου. Είναι 8 χρονών. Ζει σε αναπτυσσόμενο κόσμο που δεν μπορεί να εξελιχθεί. Φοράει ένα σκισμένο καρό φουστανάκι.

Προχθές της έφυγε ένα δόντι. Της είπα για την νεράιδα των δοντιών. Γούρλωσε τα  μάτια. Πέταξε το δόντι στην σκεπή για να περάσει να το πάρει η νεράιδα. Μετά κοίταξε στον ουρανό. Της εξήγησα πως η νεράιδα θα έρθει το βράδυ, όταν θα κοιμάται αλλά δεν της είπα ότι θα έπρεπε να της φέρει δώρο για να πάρει το δόντι της.  Ούτως η άλλως δεν θα της έφερνε. Θα είναι μάλλον απασχολημένη με άλλα παιδάκια, που μπορεί να έχουν περισσότερη ανάγκη το δώρο. Σε εκείνη αρκούσε το παραμύθι και σε μένα αρκούσε η χαρά που είδα στα μάτια της. Μετά πήγε για ύπνο μα πρώτα ξανακοίταξε κλεφτά στον ουρανό. Που ξέρεις, σκέφτηκε ίσως η νεράιδα νομίζει ότι κοιμάμαι και έρθει τώρα. Δεν ήρθε όμως. Έτσι αποκοιμήθηκε με την σκέψη πως το δόντι της από αύριο θα βρισκόταν σε νεραϊδένιο βασίλειο. Εκεί θα είναι μαζί με τα δοντάκια που έχουν φύγει από όλα τα παιδάκια του κόσμου. Θα ανακατευτούν και όσο και να θες δεν θα μπορείς να βρεις  το δικό της. Θα το πάρει μαζί με όλη την νέα ‘’σοδειά’’ ο νεραιδουπεύθυνος και θα ξεκινήσει να φτιάχνει την επόμενη κατασκευή. Θα φτιάξει σίγουρα κάτι χαρούμενο με πολλά χρώματα.

Κανείς δεν θα αναρωτηθεί γιατί αυτή η κατασκευή είναι τόσο όμορφη. Ούτε καν η νεράιδα που πήρε το δόντι απο την σκεπή. Πρόλαβε και είδε την κλεφτή ματιά και κρύφτηκε. Έτσι τώρα ξέρει πως  εκείνο το παιδί έχει το ομορφότερο και πιο  αληθινό  χαμόγελο του κόσμου και ας έχει aids…

''Είπα...... που είσαι?''

‘’Μου λείπεις. Πότε θα γυρίσεις? ’’

''Ο καιρός περνάει γρήγορα,  μέχρι να πείς κύμινο θα είμαι πίσω.''

‘’Είπα..... που είσαι?’’

Εδώ, ακόμα εδώ. Συγνώμη. Ίσως πάρει λίγο παραπάνω. Ήθελα να ήμουν εκεί, αλήθεια. Για να σου πω όσα έχω καταλάβει και να κρατήσω για μένα αυτά που δεν θέλω να καταλάβεις εσύ. Να σου πω πως οι γονείς είναι άνθρωποι και γι αυτό κάνουν λάθη και να μην σου πω πόσο θυμώνω όταν κάνουν τα ίδια λάθη. Να σου πω πως οι άνθρωποι που αγαπάμε κάποιες φορές μπορεί να μας απογοητεύσουν αλλά να μην σου πω πόσο πολύ έχουν απογοητεύσει εμένα. Να σου πω πώς εσύ δεν ευθύνεσαι για τίποτα αλλά να μην σου πω ότι αυτοί που πρέπει, δεν μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να σου πω πως όσο μεγαλώνουμε δεν είναι απαραίτητο ότι ωριμάζουμε αλλά να μην σου πω ότι τουλάχιστον θα έπρεπε να προσπαθούμε. Να σου πω πως το να αγαπάς βαθιά είναι το πιο δύσκολο και ταυτόχρονα όμορφο συναίσθημα αλλά να μην σου πω πώς κάποιοι μπερδεύουν το βαθιά με το εξαρτημένα. Να σου πω πως το να ταξιδεύεις είναι μαγικό, αλλά να μην σου πω πως το πρόβλημα το κουβαλάς μαζί σου όπου και να πας. Να σου πω πως μπορεί να λείπω συχνά αλλά σε αγαπάω απεριόριστα και να μην σου πω πόσες τύψεις νιώθω για τις στιγμές που έχω χάσει μαζί σου επειδή λείπω. Να σου πω πως είναι ωραία να φεύγεις αλλά να μην σου πω πώς είναι να φεύγεις απλά για να μπορείς να ξαναγυρίσεις. Τέλος να σου πω πως η ζωή είναι ένας κύκλος και να μην σου πω πως φοβάμαι ότι επαναλαμβάνεται ο ίδιος κύκλος ξανά και ξανά.

Η αλήθεια είναι όμως πως δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να σου πω αυτά που πρέπει και να μην σου πω αυτά που δεν πρέπει. Αν μπερδευτώ? Γιατί ξέρεις είμαι άνθρωπος και εγώ. Μας λέτε ‘’μεγάλους’’. Και μπορούμε να γίνουμε  επικίνδυνοι, απρόβλεπτοι. Και κάνουμε λάθη. Όχι, όχι δεν θα το διακινδυνεύσω.

 Έτσι το πιο πιθανό είναι αυτή η συζήτηση να μην γίνει ποτέ και τα πράγματα να συνεχίσουν ως έχουν.

Εσύ θα λες ‘’κύμινο’’ και εγώ θα είμαι ακόμα εδώ…

Χωρίς εσένα

Όταν  ‘’η απουσία γίνεται τρόπος ζωής’’ πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος για να αντέχω το παρόν μου χωρίς εσένα. Αποφάσισα να ονειρεύομαι το μέλλον.

Θα είσαι εκεί έτσι?

Και θα είναι ‘’μια φορά και έναν καιρό’’. Θα μου κρατάς τρυφερά το χέρι και θα μου ψιθυρίζεις πως με αγαπάς. Θα σ’ αγαπάω και εγώ. Και θα μοιραζόμαστε όνειρα, κάποια θα τα κάνουμε πραγματικότητα κάποια άλλα όχι. Και θα είναι δικά μας, μόνο δικά μας. Θα ταξιδεύεις το μυαλό μου, θα ταξιδεύω την ψυχή σου. Ή και ανάποδα ή και τα δύο μαζί. Θα χαμογελάς και θα αποκτάνε νόημα οι μέρες. Ίσως όλες, οι δικές μου σίγουρα. Θα σε κρατάω αγκαλιά. Εκεί θα βρίσκεται όλος ο κόσμος. Και θα είναι η πρώτη φορά που δεν θα θέλω να τον αλλάξω. Θα χαρίσω τον ονειροκρίτη μου σε κάποιον που δεν θα αντέχει το παρόν του. Και θα ονειρεύεται το μέλλον του. Εγώ δεν θα θέλω να κοιμάμαι γιατί θα χάνω το παρόν μου. Κι όταν κοιμάμαι δεν θα βλέπω όνειρα. Το όνειρο θα το ζω. Και δεν θα με πειράζει αν δεν μπορώ να το εξηγήσω. ‘Ότι χρειάζεται να ξέρω θα το έχω εκεί.  Θα είσαι εσύ. Εσύ που δεν ξέρεις από τι είσαι φτιαγμένος και που δεν ξέρεις τα συστατικά σου. Εσύ που δεν καταλαβαίνεις γιατί σε αγαπάω.

Εσύ που είσαι το παραμύθι μου.  

Και ύστερα έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Ή μήπως θα ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα? Εγώ θέλω απλά να ‘’ζήσαμε’’ μαζί…



Η ζωή είναι σαν την θάλασσα

Μοιάζει ατελείωτη, ενώ δεν είναι

Μοιάζει γαλάζια, ενώ δεν είναι

Άλλοτε μοιάζει μαύρη,  αλλά ούτε αυτό είναι

Άλλοτε τα νερά είναι βαθιά και άλλοτε μπορείς να την περπατήσεις

Άλλοι θέλουν να την εξερευνήσουν και άλλοι την φοβούνται

Πολλοί λένε πως τους κούρασε αλλά λίγοι φεύγουν

Μπορεί να αλλάζει χρώματα ανάλογα με το φως που πέφτει πάνω της

Μπορείς να αποφασίσεις αν θες να κολυμπήσεις μέσα σε αυτήν ή να πέσεις να πνιγείς

Μπορείς να ταξιδεύεις με παρέα ή μόνος σου

Μπορείς να φτιάξεις πύργους με την άμμο αρκεί να μην τους κάνεις εκεί που σκάει το κύμα

Τα παιδιά την ευχαριστιούνται περισσότερο και την φοβούνται λιγότερο

Αν δεν μάθεις από μικρός κολύμπι μετά δυσκολεύεσαι

Και τέλος

μπορείς να  την κοιτάς από  μακριά ή να πάρεις φόρα και να βουτήξεις…