Βρίσκεσαι επίσκεψη σε ένα σπίτι που καθόλου δεν θυμίζει το δικό σου. Είναι φτιαγμένο από λάσπη ξύλα και πέτρες. Μπαίνεις μέσα .Είναι το καθιστικό. Έχει καρέκλες και καναπέδες παντού. Η οικοδέσποινα είναι πολύ φιλόξενη και χαμογελαστή. Σε προτρέπει να καθίσεις. Υπακούς. Επεξεργάζεσαι τον χώρο. Ξανακοιτάς τους ''τοίχους'' που είναι σαν κάποιος να ξέχασε να τους τελειώσει. Σκέφτεσαι χαζά πράγματα όπως εάν όταν βρέχει ,υπάρχει πιθανότητα το σπίτι να διαλυθεί. Παράθυρα είναι απλά το σημείο του ‘’τοίχου’’ που είναι κενό. Από πάνω πέφτει και μια κουρτίνα.
Έχουν περάσει τα πρώτα δέκα λεπτά. Γυρίζεις το κεφάλι σου αριστερά. Το βλέμμα σου πέφτει σε ένα ρολόι τοίχου. Το κοιτάζεις και νιώθεις έντονα την απουσία. Ξαφνικά ''εξαφανίζονται'' όλοι από το δωμάτιο. Δεν αναρωτιέσαι που πήγαν γιατί ουσιαστικά δεν σε νοιάζει. Έχετε μείνει μόνο εσύ και το ρολόι. Είναι σταματημένο στις 10.20. Εσύ δεν θυμάσαι τι ώρα ήταν όταν σταμάτησες να ''υπάρχεις'' στον χώρο. Απλά ''μεταφέρθηκες'' αλλού. Εκεί που έχεις ξαναδεί αυτό το ρολόι. Κράτησε δευτερόλεπτα. Ο χρόνος μερικές φορές τελικά πληγώνει. Ιδιαίτερα όταν είναι λίγος και εσύ ζητάς απεγνωσμένα έστω μια στιγμή ακόμα. Έστω και αν αυτή τη στιγμή την ζήσεις μόνο στην φαντασία σου.
Επανέρχεσαι στην πραγματικότητα. Ξαναεμφανίζονται οι υπόλοιποι άνθρωποι στο δωμάτιο. Τους βλέπεις. Σου φαίνονται όλοι ίδιοι. Μιλάνε. Δεν καταλαβαίνεις τι λένε. Βλέπεις απλά τα χείλη τους να κουνιούνται. Ξανακοιτάς το ρολόι. Όχι γιατί θέλεις. Δεν θέλεις. Σου θυμίζει αυτά που σου λείπουν. Θέλεις να στρέψεις το βλέμμα σου αλλού. Μα το δωμάτιο είναι μικρό. Οι άνθρωποι αδιάφοροι. Η απουσία έντονη. Και το σπίτι με τα πολλά ρολόγια τόσο μακριά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου