Χιλιάδες χρωματιστά μπαλόνια εμφανίστηκαν σήμερα το πρωί στον ουρανό. Όλα μαζεύτηκαν σε εκείνο το κομμάτι που φαίνεται από το παράθυρο μου. Λίγο πιο κει είδα τον ήλιο να μου χαμογελάει δειλά. Μου ζήτησε συγνώμη που έδιωξε το φεγγάρι και τελείωσε η νύχτα. Κάποιος θα του είχε πει ότι η ευτυχία είναι στιγμές. Του χαμογέλασα και εγώ. Όχι δειλά. Πλατιά. Του ψιθύρισα ότι η δικιά μου μπορεί να έχει διάρκεια. Γιατί έτσι θέλω. Γιατί ακόμα βλέπω τα χρωματιστά μπαλόνια στον ουρανό και ας έχει φτάσει μεσημέρι.
Ακούω τον αέρα να θυμώνει. Προσπαθεί να τα πάρει μακριά. Τελικά νομίζει πως τα καταφέρνει. Τα έχει ήδη απομακρύνει. Αλλά έχει κουραστεί πολύ. Μπερδεύεται. Αρχίζει να φυσάει προς λάθος κατεύθυνση. Τα ξαναφέρνει στο ίδιο σημείο. Μπροστά στο παράθυρο μου. Απογοητεύεται. Τόση προσπάθεια για το τίποτα. Ξαφνικά αρχίζω και κρυώνω. Σηκώνομαι να βάλω το μπουφάν μου. Συγχρόνως κοιτάω τον ουρανό. Βλέπω τον αέρα. Απλώνω το χέρι μου και του δίνω ένα από τα μπαλόνια μου. Μου κλείνει το μάτι. Απλώνει το χέρι του. Σηκώνει την κουρτίνα που μου είχε κρύψει το μισό παράθυρο. Ανακωχή. Φεύγει. Προς το παρόν φαίνεται πως κέρδισα. Όχι εγώ. Οι στιγμές μου….
Ακούω τον αέρα να θυμώνει. Προσπαθεί να τα πάρει μακριά. Τελικά νομίζει πως τα καταφέρνει. Τα έχει ήδη απομακρύνει. Αλλά έχει κουραστεί πολύ. Μπερδεύεται. Αρχίζει να φυσάει προς λάθος κατεύθυνση. Τα ξαναφέρνει στο ίδιο σημείο. Μπροστά στο παράθυρο μου. Απογοητεύεται. Τόση προσπάθεια για το τίποτα. Ξαφνικά αρχίζω και κρυώνω. Σηκώνομαι να βάλω το μπουφάν μου. Συγχρόνως κοιτάω τον ουρανό. Βλέπω τον αέρα. Απλώνω το χέρι μου και του δίνω ένα από τα μπαλόνια μου. Μου κλείνει το μάτι. Απλώνει το χέρι του. Σηκώνει την κουρτίνα που μου είχε κρύψει το μισό παράθυρο. Ανακωχή. Φεύγει. Προς το παρόν φαίνεται πως κέρδισα. Όχι εγώ. Οι στιγμές μου….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου