Τα σύννεφα...

 

Μ’ αρέσει πολύ να κάθομαι στο πάτωμα ακριβώς απέναντι από το παράθυρο. Να τραβάω την κουρτίνα, να σηκώνω το κεφάλι μου και να παίζω με τα σύννεφα. Έτσι μπορώ και δραπετεύω. Φτιάχνω ότι μου λείπει. Πολλές φορές και αυτά που δεν μου λείπουν. Απλά εμφανίζονται μπροστά μου. Αν δεν τα θέλω γυρνάω το βλέμμα μου αλλού και ψάχνω να βρω αυτά που θέλω.

Δεν είναι πάντα εύκολο. Να, όπως σήμερα ας πούμε. Λες και έχουν κρυφτεί όλα τα σχήματα. Βλέπω μόνο άσπρες μάζες. Τίποτα άλλο. Μάλλον θα κοιτάω σε λάθος σημείο αλλά έχω μόνο ένα παράθυρο και από αυτό δεν μπορώ να δω όλο τον ουρανό. Μάλλον θα πρέπει να βγω έξω. …μα αν εξακολουθήσω να βλέπω μόνο άσπρες μάζες? Όχι. Δεν θα βγω. Θα μείνω εδώ. Να κοιτάζω από το παράθυρο περιμένοντας .Ίσως τραβήξω λίγο περισσότερο την κουρτίνα. Ή ίσως πάω πιο κοντά. Πάντως δεν θα βγω έξω. Το χειρότερο που μπορείς να πάθεις είναι να χάσεις την ελπίδα. Ίσως σήμερα τα σύννεφα  μου παίζουν κρυφτό. Όλα τα σχήματα είναι απλά από την μεριά του ουρανού που δεν μπορώ να δω. Αλλά είναι εκεί. 

Είναι?

 Ίσως το χειρότερο να είναι να ελπίζεις σε κάτι που δεν υπάρχει.

Λέω να πάω μια βόλτα.

Θα σταθώ σε ένα σημείο που θα μπορώ να βλέπω όλο τον ουρανό.

Θα κλείσω τα μάτια.

Θα συνειδητοποιήσω πως δεν θέλω να χάσω την ελπίδα αλλά ούτε να ελπίζω σε κάτι που δεν υπάρχει.

Θα περιμένω.

Θα ανοίξω τα μάτια.

Από πάνω μου θα βρίσκεται μια αφρισμένη θάλασσα. Μόλις πέρασε ένα καράβι και ‘’σήκωσε’’ κύμα. Η θάλασσα τώρα έχει γίνει σαν μια ΑΣΠΡΗ ΜΑΖΑ. ..

 Ευτυχώς που βγήκα…