Ένα περιοδικό για τα δικαιώματα των παιδιών ήταν η αφορμή για να πάρω ένα μάθημα ζωής σήμερα. Ιστορίες παιδιών από όλο τον κόσμο που κάποιος αποφάσισε πως έχουν λιγότερα δικαιώματα από κάποιους συνομηλίκους τους. Παιδιά με Aids, με καμένα πρόσωπα από οξύ, ανάπηρα, άστεγα, ορφανά. Παιδιά που αναγκάστηκαν να δουλέψουν για να βοηθήσουν τις οικογένειες τους και κατέληξαν στην παιδική πορνεία. Παιδιά με απίστευτη θέληση όμως που προσπαθούν και διεκδικούν αυτό που τους ανήκει. Μια αξιοπρεπή ζωή. Δεν προλαβαίνουν να ζήσουν σαν παιδιά. Ζητάνε απλά να ζήσουν σαν άνθρωποι.
Εμείς λοιπόν με τα δικά μας παιδιά διαβάζαμε τις ιστορίες τους σήμερα. Ένα κορίτσι στάθηκε στο κομμάτι της συνέντευξης του Μοφατ, ενός παιδιού ορφανού με Aids, που ζούσε στον δρόμο και έλεγε: ''Θέλω να μιλήσω στον πρόεδρο της Κένυας και να του πω πως η ζωή είναι σκληρή για τα παιδιά. Πως οι αστυνομικοί χτυπάνε τα παιδιά που ζουν στους δρόμους και τα βάζουν φυλακή. Πως μπορείς να κλειδώνεις σε ένα κελί ένα παιδί μόνο και μόνο επειδή δεν έχει που αού να πάει και ζει στον δρόμο? Πως κλέβεις από ένα παιδί την ελευθερία του? Αντί να κάνουν αυτό θα έπρεπε να φροντίζουν τα παιδιά. Θα έπρεπε να τους δίνουν ένας μέρος να μείνουν, κάτι να φάνε και την ευκαιρία να πάνε στο σχολείο.''
Στην συνέχεια δυο κορίτσια με ρώτησαν αν μπορούν να στείλουν φαγητό σε ένα κορίτσι που είδαν στο περιοδικό και το πρόσωπο της ήταν καμένο από οξύ .Ο πατέρας της ήθελε να έχει γιο. Αυτό ήταν το ''λάθος'' της. Γεννήθηκε κορίτσι. Έτσι της πέταξε οξύ στο πρόσωπο. Τους εξήγησα ότι αυτό το κορίτσι ζει σε μια χώρα πολύ μακριά από εδώ και θα χρειαζόντουσαν πολλά χρήματα για να στείλουμε φαγητό. Τις έπεισα όταν είδαν που βρίσκεται το Μπαγκλαντές στον χάρτη. Το κορίτσι αυτό λοιπόν έμενε πολύ μακριά αλλά ο Μόφατ ζει στην ίδια χώρα με εκείνες. Στην ερώτηση μου αν είχαν 200 ευρώ τι θα τα έκαναν απάντησαν και οι δυο πως θα τα έδιναν στον Μόφατ. Όλα. Δεν χρειάζονται είπαν χρήματα εκείνες. Εκείνες έχουν σπίτι να κοιμηθούν, κρεβάτια, κουνουπιέρες, φαγητό, κάποιον να πληρώνει για να πάνε σχολείο και ανθρώπους να τις φροντίζουν. Ο Μόφατ όμως όχι. Και συμφώνησαν μαζί του. ''Η ζωή κάποιες φορές είναι σκληρή για τα παιδιά''. Σε αυτά τα παιδιά όμως δεν περιλάμβαναν τους εαυτούς τους. Εκείνες είπαν ''έχουν ότι χρειάζονται''…
Και τα δυο κορίτσια έχουν HIV, οι γονείς τους και σχεδόν όλοι οι συγγενείς πρώτου βαθμού έχουν πεθάνει και ζουν σε ορφανοτροφείο. Ίσως όμως έχουν δίκιο. Έχουν ότι χρειάζονται. Μια μεγάλη καρδιά, υπέροχα χαμόγελα και δύναμη ψυχής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου