Θέλω έναν φραπέ με πολλά παγάκια και για το βράδυ ένα μπουκάλι κρασί. Θέλω έναν πρωινό περίπατο και έναν μετά τις 19.00 που σκοτεινιάζει. Μια βουτιά στην θάλασσα, ίσως και λίγες παραπάνω. Μια βραδινή βόλτα με το αυτοκίνητο μέχρι το Σούνιο ακούγοντας μουσική και καπνίζοντας. Μια ταινία στο θερινό σινεμά του Φλοίσβου, παρέα με εσένα φυσικά και μετά ένα ποτό στο Skippers. Θέλω να πάω στο λιμάνι του Πειραιά και να μπω στο πρώτο καράβι που θα βρεθεί μπροστά μου. Θέλω να σηκώσω το βλέμμα μου και να δω ένα οικείο πρόσωπο. Θέλω να ακούσω μια γνώριμη φωνή. Να ανοίξω τα μάτια μου και να πω ''Καλημέρα''. Να είμαι σίγουρη πως αν θελήσω να πω κάτι δεν θα χρειαστεί να ανοίξω ούτε μια φορά το λεξικό.
Αφού σου λέω θέλω…
Μα δεν μπορώ…
Όχι δεν ωρίμασα. Δεν άρχισα να αποδέχομαι τα πράγματα όπως είναι. Δεν αναγνωρίζω την αδυναμία μου να αλλάξω κάποιες καταστάσεις. Δεν απέκτησα παραπάνω υπομονή και φυσικά δεν είναι κάτι που το θέλω λιγότερο από αυτά που ήθελα άλλες φορές.
Απλά έχω και 32 λόγους που με κάνουν να θέλω να παραμείνω εδώ.
Να κάνω φασαρία και να χαμογελάω. Όχι γιατί αυτό είναι το ταλέντο μου όπως μου είπαν αλλά γιατί είναι δικό τους ταλέντο να με κάνουν να χαμογελάω.
Ακόμα και χωρίς φραπέ. Χωρίς κρασί. Χωρίς θάλασσα. Χωρίς σινεμά. Χωρίς Πειραιά και χωρίς πλοία. Χωρίς Σούνιο. Χωρίς εσένα. Χωρίς εσάς.
Μόνο με ένα λεξικό και…… εμένα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου