Χημικός ευνουχισμός στους παιδεραστές της Νότιας Κορέας...

 

Ένα άρθρο με τίτλο ''Χημικός ευνουχισμός για τους παιδεραστές στη Νότια Κορέα'', τράβηξε την προσοχή μου. Η Νότια Κορέα λέει είναι η πρώτη χώρα στην Ασία που ενέκρινε την χρήση του χημικού ευνουχισμού σε άτομα που έχουν καταδικαστεί για παιδεραστία. Οι οργανώσεις λέει υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκφράζουν την αντίθεση τους με αυτό τον νόμο. Το  διάβαζα, το ξαναδιάβαζα, προσπαθούσα να καταλάβω. ''Είναι αντίθετες με τον νόμο'', ''οργανώσεις για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων''. Τα παιδιά που έχουν πέσει θύματα αυτών των ''ανθρώπων'' έχουν δικαιώματα? Είναι δικαίωμα τους να ζήσουν σαν παιδιά? Να μην φοβούνται να πέσουν για ύπνο? Να μην βλέπουν εφιάλτες? Να μπορούν να εμπιστεύονται τους ανθρώπους? Η ''πρώτη τους φορά'' να είναι επιλογή τους? Να παίζουν κρυφτό με άλλα παιδιά και όχι με τα συναισθήματα τους? Να κυνηγάνε τους συμμαθητές τους στα διαλείμματα του σχολείου και όχι την χαμένη ανεμελιά τους? Να σε κοιτάνε και τα μάτια τους να λάμπουν από χαρά και όχι από δάκρυα? Να μάθουν να ζουν ελεύθερα και όχι φυλακισμένα στις σκέψεις τους και σε μια ζωή που δεν αντέχουν? Να μην τα απειλεί, εκβιάζει τρομοκρατεί κανείς επειδή απλά είναι πιο δυνατός? Να περπατάνε κοιτώντας μπροστά τους και όχι πίσω τους? Να κλείνουν τα μάτια για να ονειρευτούν και όχι για να μην βλέπουν?  Όταν κάποιος καταπατήσει όλα αυτά τους τα δικαιώματα ποια είναι η τιμωρία του?  Πόσα χρόνια φυλάκισης εξιλεώνουν την ''δολοφονία'' παιδικής αθωότητας? Τον ανεπανόρθωτο τραυματισμό  μιας παιδικής ψυχής? Πόσα χρόνια θα κλείνατε φυλακή αυτόν που βίασε το παιδί σας υπερασπιστές των ''ανθρωπίνων'' δικαιωμάτων? Πόσα χρόνια νωρίτερα θα τον αφήνατε να βγει από την φυλακή αν έδειχνε καλή διαγωγή ο εφιάλτης του παιδιού σας? Θα ήταν σημαντικό αν μετάνιωνε για να τον συγχωρέσετε? Αναρωτιέμαι τότε θα διακρίνατε ότι αυτοί είναι ''άνθρωποι'' με δικαιώματα? 

Φυσικά όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν ίσα δικαιώματα.

 Έχουν όμως???

Εγώ είχα δικαίωμα να πάω σχολείο. Έχουν όλα τα παιδιά στον κόσμο το ίδιο δικαίωμα? Ποιος τους το εξασφαλίζει αν το έχουν στις χώρες  που οι γονείς δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν τους σχολικούς φόρους?

Έχω  δικαίωμα να παντρευτώ όταν θέλω αυτόν που θα επιλέξω. Εξασφαλίζετε αυτό το δικαίωμα στα 9χρονα κορίτσια της Αφρικής που παντρεύονται άντρες πολλά χρόνια μεγαλύτερους τους γιατί έτσι επέλεξαν οι γονείς τους?

Έχω δικαίωμα να επιλέξω την θρησκεία που με εκφράζει ή να αποφασίσω ότι δεν με εκφράζει καμία. Είχαν το ίδιο δικαίωμα οι άνθρωποι που έκαψαν ζωντανούς  επειδή ήταν ύποπτοι για μη παραδοχή της θρησκείας?

Έχω δικαίωμα αν χτυπήσει ο δάσκαλος το παιδί μου στο σχολείο να διαμαρτυρηθώ και φυσικά να κάνω μήνυση. Ποιος θα εκφράσει αυτό το δικαίωμα στα παιδιά άλλων χωρών που έρχονται από το σχολείο με σημάδια στα χέρια γιατί απλά δεν έκαναν σωστά μια άσκηση?

Όταν όλοι οι άνθρωποι αποκτήσουν στην πραγματικότητα ίσα δικαιώματα, θα μπορώ να συμφωνήσω ότι ο ‘’χημικός ευνουχισμός’’ στους παιδεραστές είναι  πράξη αποτρόπαια. Μόνο που τότε δεν θα υπάρχουν παιδεραστές γιατί τα παιδιά θα έχουν δικαιώματα που θα τα σέβονται όλοι…

Σημείωση:

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού αποτέλεσε μια προσπάθεια παροχής ενός διεθνούς συνόλου προτύπων, τα οποία πρέπει να ακολουθούνται από όλες τις χώρες. Το παιδί δεν αποτελεί ιδιοκτησία των γονιών του και ότι δεν είναι αβοήθητο αντικείμενο. Πρόκειται για ανθρώπινη ύπαρξη με δικά του δικαιώματα. Η Σύμβαση αναγνωρίζει τη νομική υπόσταση του παιδιού, θεωρώντας ότι δεν είναι πλέον παθητικός αποδέκτης ωφελημάτων και η παροχή δικαιωμάτων σε αυτό δεν είναι πλέον επιλογή, χάρη, ευγένεια και καλοσύνη. Το παιδί έχει αυτόνομα δικαιώματα τα οποία οφείλουμε όλοι να τιμούμε και να σεβόμαστε.

Η σύμβαση έχει επικυρωθεί από 191 κράτη, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας. Η Ελλάδα την επικύρωσε το 1992. Τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.

1. Δικαιώματα Επιβίωσης που αφορούν την εξασφάλιση της ύπαρξης του παιδιού, τη στέγη, τη διατροφή και την πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες.

2. Δικαιώματα Προστασίας από κάθε είδους κακοποίηση, αμέλεια ή εκμετάλλευση από βασανιστήρια, εργασία ανηλίκων, χρήση ναρκωτικών και σεξουαλική εκμετάλλευση.

3. Δικαιώματα Ανάπτυξης – Εξέλιξης για να μπορούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους μέσω της εκπαίδευσης και της ψυχαγωγίας.

4. Δικαιώματα Συμμετοχής. Τα παιδιά έχουν την ελευθερία να εκφράζουν τη γνώμη τους ιδίως σε θέματα που αφορούν τη ζωή τους, να συμμετέχουν στα κοινά, να έχουν ελεύθερο χρόνο.

''Η ζωή κάποιες φορές είναι σκληρή για τα παιδιά...''

 

Ένα περιοδικό για τα δικαιώματα των παιδιών ήταν η αφορμή για να πάρω ένα μάθημα ζωής σήμερα. Ιστορίες παιδιών από όλο τον κόσμο που κάποιος αποφάσισε πως έχουν λιγότερα δικαιώματα από κάποιους συνομηλίκους τους. Παιδιά με Aids, με καμένα πρόσωπα από οξύ, ανάπηρα, άστεγα, ορφανά. Παιδιά που αναγκάστηκαν να δουλέψουν για να βοηθήσουν τις οικογένειες τους και κατέληξαν στην παιδική πορνεία. Παιδιά με απίστευτη θέληση όμως που προσπαθούν και διεκδικούν αυτό που τους ανήκει. Μια αξιοπρεπή ζωή. Δεν προλαβαίνουν να ζήσουν σαν παιδιά. Ζητάνε απλά να ζήσουν σαν άνθρωποι. 

Εμείς λοιπόν με τα δικά μας παιδιά διαβάζαμε τις ιστορίες τους σήμερα. Ένα κορίτσι στάθηκε στο κομμάτι της συνέντευξης του Μοφατ, ενός παιδιού ορφανού με Aids, που ζούσε στον δρόμο και έλεγε: ''Θέλω να μιλήσω στον πρόεδρο της Κένυας και να του πω πως η ζωή είναι σκληρή για τα παιδιά. Πως οι αστυνομικοί χτυπάνε τα παιδιά που ζουν στους δρόμους και τα βάζουν φυλακή. Πως μπορείς να κλειδώνεις σε ένα κελί ένα παιδί μόνο και μόνο επειδή δεν έχει που αού να πάει και ζει στον δρόμο? Πως κλέβεις από ένα παιδί την ελευθερία του? Αντί να κάνουν αυτό θα έπρεπε να φροντίζουν τα παιδιά. Θα έπρεπε να τους δίνουν ένας μέρος να μείνουν, κάτι να φάνε και την ευκαιρία να πάνε στο σχολείο.''

Στην συνέχεια δυο κορίτσια με ρώτησαν αν μπορούν να στείλουν φαγητό σε ένα κορίτσι που είδαν στο περιοδικό και το πρόσωπο της ήταν καμένο από οξύ .Ο πατέρας της ήθελε να έχει γιο. Αυτό ήταν το ''λάθος'' της. Γεννήθηκε κορίτσι. Έτσι της πέταξε οξύ στο πρόσωπο. Τους εξήγησα ότι αυτό το κορίτσι ζει σε μια χώρα πολύ μακριά από εδώ και θα χρειαζόντουσαν πολλά χρήματα για να στείλουμε φαγητό. Τις έπεισα όταν είδαν που βρίσκεται το Μπαγκλαντές στον χάρτη. Το κορίτσι αυτό λοιπόν έμενε πολύ μακριά αλλά ο Μόφατ ζει στην ίδια χώρα με εκείνες. Στην ερώτηση μου αν είχαν 200 ευρώ τι θα τα έκαναν απάντησαν και οι δυο πως θα τα έδιναν στον Μόφατ. Όλα. Δεν χρειάζονται είπαν χρήματα εκείνες. Εκείνες έχουν σπίτι να κοιμηθούν, κρεβάτια, κουνουπιέρες, φαγητό, κάποιον να πληρώνει για να πάνε σχολείο και ανθρώπους να τις φροντίζουν. Ο Μόφατ όμως όχι. Και συμφώνησαν μαζί του.  ''Η ζωή κάποιες φορές είναι σκληρή για τα παιδιά''. Σε αυτά τα παιδιά όμως δεν περιλάμβαναν τους εαυτούς τους. Εκείνες  είπαν ''έχουν ότι χρειάζονται''…

Και τα δυο κορίτσια έχουν HIV, οι γονείς τους και σχεδόν όλοι οι συγγενείς πρώτου βαθμού έχουν πεθάνει και ζουν σε ορφανοτροφείο. Ίσως όμως έχουν δίκιο. Έχουν ότι χρειάζονται. Μια μεγάλη καρδιά, υπέροχα χαμόγελα και δύναμη ψυχής…

Τι είναι ρατσισμός...

 

Προχθές στον δρόμο συνάντησα έναν νεαρό Κενυάτη γύρω στα 25. Εγώ έκανα την πρωινή μου γυμναστική. Εκείνος κουβαλούσε ένα σακί με αλεύρι σπίτι του. Πιάσαμε την κουβέντα. Μου είπε ότι θέλει να έρθει στην Ελλάδα. Είμαι φυσικά σίγουρη πως ούτε καν ξέρει που βρίσκεται η Ελλάδα. Αλλά δεν νομίζω πως έχει σημασία. Αυτό που τον νοιάζει άλλωστε, είναι απλά να φύγει από εδώ. Του εξήγησα ότι δεν είναι η καλύτερη επιλογή που μπορεί να κάνει αυτή την περίοδο καθότι η Ελλάδα βρίσκεται σε σοβαρή οικονομική κρίση. Με ρώτησε αν μισώ την χώρα μου. Όχι, φυσικά και όχι. Την αγαπάω. Γι αυτό ακριβώς τον λόγο και θα γυρίσω, παρόλο που δεν είναι καλή επιλογή. Εκείνος όμως δεν την αγαπάει, άρα μπορούσε να το αποφύγει. Το θέμα όμως δεν ήταν αν μισώ  εγώ την χώρα μου αλλά ότι μισεί εκείνος την δικιά του. Θέλει να φύγει λέει. Δεν αντέχει να ζει εδώ. Επίσης θέλει να γίνει λευκός. Υπάρχουν λέει πλαστικές εγχειρήσεις. Είναι καλύτερα λέει να είσαι λευκός. Εμείς λέει δεν βιώνουμε ρατσισμό. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. 

Το ότι θα κατέβω να πάω μέχρι την αγορά και θα με σταματήσουν 15 άτομα προσπαθώντας να με πείσουν να πάρω λεωφορείο, πικι πικι (τα μηχανάκια τους που λειτουργούν σαν ''ταξι'') ή ταξί για να πάω 40 μετρα πιο κεί επειδή θεωρούν ότι οι λευκοί δεν μπορούν να περπατήσουν, είναι ρατσισμός. Το γεγονός πως βγαίνεις να περπατήσεις και κάθε 1 λεπτό σου φωνάζει κάποιος ''Mzungu How are you?'' και μετά από 10'' πάλι το ίδιο και αυτό φυσικά με αλλαγμένη φωνή λες και οι λευκοί μιλάνε με μανταλάκι στην μύτη. Ναι είμαι καλά και μετά από 2 βήματα είμαι ακόμα καλά. Και δεν ειμαι Mzungu. ΄Έχω όνομα. Όπως και εσύ και φαντάζομαι ότι δεν θα ήθελες να έρθεις στην χώρα μου και να σε φωνάζω ''Αράπη''. Γιατί αυτό είναι ρατσισμός. Όταν θα πάω σε ένα μαγαζί και ο πωλητής θα μου πει να του αγοράσω ένα i- pod, όταν σε σταματάμε στον δρόμο απλώνοντας το χέρι και ζητώντας λεφτά, όταν πάω να αγοράσω κάτι και μου το χρεώνουν 10 φορές πάνω από την κανονική του τιμή ή  όταν αρνούνται να μας επιστρέψουν τα ρέστα στο λεωφορείο γιατί είμαστε Mzungu και έχουμε λεφτά. Και αυτό είναι ρατσισμός. Όταν μένεις εδώ 5 μήνες μα δεν μπορείς να κάνεις κανέναν φίλο γιατί οι γυναίκες θα σου ζητήσουν να  γίνεις ''χορηγός'' τους ενώ οι άντρες να γίνεις γυναίκα τους.Αν πρόλαβαν και παντρεύτηκαν  βέβαια μπορείς πάντα να γίνεις γυναίκα του γιού τους ή του ξαδέρφου τους ή του ανιψιού τους. Να μείνεις στην οικογένεια τέλος πάντων! Αν φυσικά εσύ είσαι δεσμευμένη δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Μπορεί να παντρευτούν την αδερφή σου, την ξαδέρφη σου ή την φίλη σου. Φυσικά και δεν εκτίμησαν τον εσωτερικό σου κόσμο, το πλούσιο πνεύμα σου ή την μεσογειακή σου ομορφιά. Άλλωστε η πρόταση γάμου θα γίνει στα πρώτα 5 λεπτά που θα σε γνωρίσουν. Ούτε φυσικά είναι κεραυνοβόλος έρωτας. Είσαι απλά Mzungu. Έχεις λεφτά. Θα τους πας στην χώρα σου. Από φόβο λοιπόν πως κάθε γνωριμία θα καταλήξει εκεί δεν δίνεις σε κανέναν το τηλέφωνο σου και δεν συναντιέσαι με κανέναν δεύτερη φορά από επιλογή. Έτσι αυτοαπομονωνεσαι. Ουσιαστικά όχι από επιλογή. Ναι και αυτό είναι ρατσισμός.  Όταν θεωρούν πως για εμάς όλα είναι εύκολα. Έχουμε λεφτά, δουλειές, ανέσεις. Εν μέρει ίσως να είναι σωστό. Αλλά έχουμε ανθρώπους που όταν χιονίζει και έχει -16 βαθμούς  κοιμούνται στον δρόμο, γιατί δεν έχουν σπίτι. Η φτώχεια και η εξαθλίωση δεν έχει χρώμα.  

Στην συνέχεια βέβαια μου εξήγησε. Οι ''μαύροι'' λέει είναι συνηθισμένοι να ζουν σε  πολύ άσχημες συνθήκες και γι αυτό δεν κάνουν τίποτα για να τις αλλάξουν. Οι ''λευκοί'' όμως δεν είναι συνηθισμένοι. Έτσι όταν οι συνθήκες είναι άσχημες προσπαθούν να τις αλλάξουν γιατί αλλιώς δεν μπορούν να ζήσουν. Έτσι λοιπόν θέλει να γίνει λευκός για να αλλάξει τις συνθήκες της ζωή του. Προσπάθησα με λογικά επιχειρήματα να τον πείσω πως αυτό δεν έχει νόημα. Δεν χρειάζεται να αλλάξει χρώμα δέρματος για να αλλάξει συνθήκες ζωής. Μπορεί να αλλάξει τρόπο σκέψης απλά. Μάταιο. Θέλει να γίνει λευκός. Εκεί κατέληξε η κουβέντα μας και έφυγε χωρίς να μου ζητήσει να παντρευτεί εμένα η κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας μου.  Χωρίς καν να μου ζητήσει το τηλέφωνο μου. Θέλησε να μου δώσει το δικό του. Μα δεν το πήρα. Γιατί κάποια στιγμή θα ερχόταν ένα μήνυμα που θα έλεγε I love you ή  θα με πάρεις στην πατρίδα σου? Ή θέλω να σε παντρευτώ. Μπορεί και όχι βέβαια. Αλλά δεν θα έχω την ευκαιρία να το μάθω. Ναι έχετε δίκιο. Και αυτό είναι ρατσισμός. Μόνο που δεν είναι δικό μου λάθος...