Πριν λίγο καιρό αναρωτιόμουν. Τώρα ξέρω. Ο χρόνος περνάει γρήγορα. Δεν προλαβαίνεις καν να πεις ''κύμινο''. Το πρόβλημα είναι ότι το καταλαβαίνεις μόνο όταν περάσει. Τότε είναι που κοιτάς πίσω σου, σε αυτά που πέρασαν και σκέφτεσαι αυτά που θα έρθουν και συνειδητοποιείς πως ότι και να κάνεις πάντα κάποιος θα λείπει.
Θέλω να αντικαταστήσω την λέξη ‘’αντίο’’ με μια άλλη που θα πονάει λιγότερο. Δεν μπορώ να βρω καμία. Ότι λέξη και να χρησιμοποιήσω ο αποχωρισμός πάντα πονάει το ίδιο. Δεν θέλω να τον ‘’στολίσω’’ ήθελα να μην τον ζήσω. Ήθελα τα παραμύθια να ήταν αλήθεια και όχι απλά να μην ήταν ψέματα. Ίσως τότε να χώραγες στην τσέπη μου ή έστω στην βαλίτσα μου γιατί μπορεί να μην στο είπα αλλά το ήθελα όσο και εσύ. Τώρα κρατάω παραμυθένιες αναμνήσεις και ‘’παγωμένες’’ στιγμές κρυμμένες σε μια φωτογραφική μηχανή ενώ το μόνο που ήθελα ήταν να κρατάω εσάς στην αγκαλιά μου και να τραγουδάμε την ‘’χαχανούλα’’. Ήθελα τώρα να είναι η αρχή γιατί το τέλος μου φέρνει θλίψη. Το μόνο που ελπίζω είναι πως θα υπάρξει συνέχεια. Μέχρι τότε θα κρατάω την υπόσχεση που δώσαμε. Κάθε μέρα να θυμόμαστε να χαμογελάμε. Δεν θα είναι δύσκολο. Αρκεί να φέρνω την εικόνα σας στο μυαλό μου.
Λένε πως οι άνθρωποι που αγαπάμε κάποιες φορές είναι σαν τα αστέρια. Μπορεί να μην μπορούμε να τα βλέπουμε συνέχεια αλλά αυτά βρίσκονται πάντα εκεί. Στον δικό μου ουρανό θα υπάρχουν πάντα 32 μικρά αστεράκια και εγώ απλά θα περιμένω να νυχτώσει…
